«Άσπρο ή μαύρο;» «Πορτοκαλί!!!»

Από μικρούς μας μάθαιναν ότι υπάρχει το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, το άσπρο και το μαύρο… Οι επιλογές μας λοιπόν περιορίζονταν… Ή για να το θέσω πιο σωστά, είχαμε δύο επιλογές… Είτε θα ήμασταν καλά παιδία είτε κακά… Είτε αυτό που θα κάναμε θα ήταν σωστό είτε λάθος… Μεγαλώνοντας λοιπόν, οι περισσότεροι από εμάς υιοθετήσαμε αυτή τη νοοτροπία… Και παλεύαμε για πολύ καιρό ώστε να μην περάσουμε από το καλό στο κακό… Ώστε ό,τι κάνουμε να είναι σωστό και όχι λάθος… Αυτή η απολυτότητα έθετε όρια και φραγμούς στις σκέψεις, στα συναισθήματα και στις πράξεις μας…

Είναι όμως αλήθεια τόσο λεπτή αυτή η γραμμή που διαχωρίζει το καλό από το κακό, το σωστό από το λάθος, το άσπρο από το μαύρο;;;

Μήπως έχουμε φτάσει στο σημείο να βάζουμε τόσο ψηλά τις παρωπίδες μας επειδή αυτό είναι το πιο εύκολο που μπορούμε να κάνουμε;;;

Μήπως κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και έχουμε ασπαστεί αυτή την απολυτότητα επειδή ό,τι δε συμφωνεί με τους κανόνες που έχουμε θέσει εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας και για τους άλλους μας τρομάζει;;;

Μήπως όταν αλλάζει η οπτική γωνία από την οποία βλέπεις κάτι, αλλάζει και το χρώμα του;;;

Μήπως τελικά το ποτήρι δεν είναι μόνο μισοάδειο ή μισογεμάτο;;;

Αν ανοίξουμε τα μάτια μας και χαμηλώσουμε τις παρωπίδες μας θα διαπιστώσουμε ότι ο κόσμος μας δεν είναι ασπρόμαυρος… Είναι γεμάτος χρώματα… Γεμάτος ιδέες…

Η προσκόλληση σε συνήθειες και απόψεις που έχουν διαμορφωθεί από άλλους και περνιούνται σε εμάς χωρίς να μας δίνουν περιθώρια για αμφισβήτηση και για σκέψη είναι σαν να δεχόμαστε να μας δίνουν μια ζωή μασημένη τροφή… Και αυτή η παθητικότητα είναι τόσο εύκολη…

Ο άνθρωπος όμως είναι έλλογο ον… Και αφού όταν αλλάζουν οι καταστάσεις λογικά αλλάζει και ο τρόπος σκέψης, μου είναι δύσκολο να καταλάβω πως είναι δυνατόν σε πολλά θέματα να σκεφτόμαστε όπως σκέφτονταν οι πρόγονοί μας πριν από πάρα πολλά χρόνια… Πώς είναι δυνατόν να εξελισσόμαστε σαν είδος, να αναπτύσσουμε και να εξελίσσουμε την κοινωνία μας αλλά ο τρόπος σκέψης μας να μένει στάσιμος σε νοοτροπίες οι οποίες μας βολεύουν μεν αλλά δεν συμβαδίζουν πια με τον κόσμο στον οποίο ζούμε;;; 

Για να μην παρεξηγηθώ, πιστεύω ότι πρέπει να κατανοούμε και να σεβόμαστε τις ιδέες και τις νοοτροπίες του παρελθόντος, να μαθαίνουμε από αυτές και να τις εφαρμόζουμε όπου αρμόζει, διευρύνοντας ταυτόχρονα τους ορίζοντες μας, κρίνοντας τις όταν θεωρούμε ότι χρειάζεται και προσαρμόζοντας τις στον σύγχρονο τρόπο ζωής ή αλλάζοντας τις όταν δεν έχουν πια εφαρμογή και εμποδίζουν την πρόοδο και την εξέλιξη είτε την δική μας ειδικότερα είτε της κοινωνίας γενικότερα…

Ξέρω ότι πολλοί έχουν πια βολευτεί και αρκούνται σε αυτά που έχουν μάθει… Αυτοί θα συνεχίσουν να βλέπουν τον κόσμο ασπρόμαυρο… Ίσως και λίγο γκρι αν είναι από τους τυχερούς…

Ελπίζω όμως ότι αυτοί θα είναι η μειοψηφία…

Ελπίζω ότι οι πιο πολλοί άνθρωποι, μέσα από την παιδεία, την μόρφωση αλλά και τις εμπειρίες τους, θα αρχίσουν να βλέπουν σιγά σιγά όλο και περισσότερα χρώματα…

Γιατί είναι προνόμιο τελικά να μπορείς να δεις όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.. Και το προνόμιο αυτό ανήκει μόνο στα ανήσυχα πνεύματα, στους ανθρώπους που σκέφτονται, που κρίνουν, που δεν σταματάνε να μαθαίνουν, που ακούνε τις απόψεις των άλλων, που δεν βάζουν στεγανά στην σκέψη τους… Στους ανθρώπους που ρισκάρουν, μιας και είναι μεγάλο ρίσκο να αφήνεις την ασφάλεια αυτών που πιστεύουν οι άλλοι και να αναζητάς την δική σου αλήθεια… Στους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί και που πολλές φορές η κοινωνία φτάνει στο σημείο να τους βάζει στο περιθώριο…

Την επόμενη φορά που θα με ρωτήσουν λοιπόν αν βλέπω τον κόσμο άσπρο ή μαύρο, εγώ θα τους πω ότι τον βλέπω πορτοκαλί!!!!!! Εσείς;;;

"Τροφή για σκέψη..."

Κρίση... Κρίση στην οικονομία, κρίση στον επαγγελματικό χώρο, κρίση στις διαπροσωπικές σχέσεις, κρίση μέσα στην ίδια την ψυχή μας... Σα να έχουν μπει οι σκέψεις μας σε έναν δαιδαλώδη λαβύρινθο χωρίς να υπάρχει ο μίτος της Αριάδνης για να τις οδηγήσει στην έξοδο... Και όλο περιπλανιούνται εκεί μέσα ανήμπορες να βρουν τόσο αυτό για το οποίο μπήκαν όσο και τον σωτήριο δρόμο που θα τις βγάλει έξω, στο φως... Ταυτόχρονα χάνουν και την γνώση την οποία ήδη έχουν... Μπερδεύονται... Περιπλέκονται... Επηρεάζονται από το σκοτάδι και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν... Κάποιες φορές παραιτούνται... Κάποιες άλλες ξεχνούν τον σκοπό τους... Γίνονται φαντάσματα που αιωρούνται χωρίς λόγο ύπαρξης... Κάποιες άλλες φορές όμως πεισμώνουν και τελικά καταφέρνουν να βρουν αυτό που ψάχνουν και να βγουν από τον λαβύρινθο πιο δυνατές από ποτέ...

Έτσι είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι... Χαμένοι...Σα να βρισκόμαστε σε αδιέξοδο από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε... Μερικοί άνθρωποι φοβούνται να αντιμετωπίσουν την κατάσταση και μένουν άπραγοι... Αφήνονται και δεν αντιδρούν... Όπως αφήνεται ένα φύλλο στον άνεμο... Ο άνεμος όμως άλλες φορές είναι δροσερό αεράκι και άλλες άγριος τυφώνας... Η παράδοση και η αδράνεια λοιπόν δεν είναι η λύση... Πολλοί άνθρωποι είναι μπερδεμένοι... Έχουν ξεχάσει τα πραγματικά "θέλω" τους και όσα είναι σημαντικά γι'αυτούς... Επηρεάζονται από τη σύγχυση που επικρατεί, υιοθετούν τα "θέλω" των άλλων, χάνουν τον εαυτό τους... Η ζωή τους έχει μετατραπεί σε έναν αδιάκοπο αγώνα για επιβίωση... Κυνηγούν τα χρήματα, τα υλικά αγαθά και βρίσκονται σε συνεχή ανταγωνισμό με τους γύρω τους... Στον αγώνα τους αυτό "κοιτούν το δέντρο και χάνουν το δάσος"... Ευτυχισμένοι άνθρωποι;;; Δεν νομίζω... Κακοκουρδισμένα ρομποτάκια θα τους έλεγα... Υπάρχουν παρόλα αυτά και άνθρωποι που παρά τις δυσκολίες δεν χάνουν την ταυτότητά τους... Δεν επιβιώνουν απλά... ΖΟΥΝ!!! Γνωρίζουν τα προβλήματα αλλά δε συμβιβάζονται με αυτά... Προσπαθούν να βρουν την καλύτερη δυνατή λύση ώστε να είναι ευτυχισμένοι... Δεν καταναλώνονται από τους φόβους τους... Τους ξεπερνούν... Κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο δυνατοί... Αυτοί είναι οι άνθρωποι που στο τέλος της ζωής τους θα μπορούν να πουν ότι ΕΖΗΣΑΝ και να το εννοούν...Αυτοί οι άνθρωποι είναι τα πρότυπά μου!!! Για πολλά χρόνια ανήκα στην πρώτη κατηγορία που περιέγραψα... Δεν αντιδρούσα... Δεχόμουν τα πάντα... Ακολουθούσα το ρεύμα... Πήγαινα όπου με πήγαινε... Συνειδητοποίησα όμως ότι δεν ήμουν ευτυχισμένη... Και μετά μπερδεύτηκα... Δεν ήξερα ή μάλλον δεν ήμουν έτοιμη να ανακαλύψω τα "θέλω" μου, τις ανάγκες μου... Δεν εκτιμούσα ό,τι ήταν για μένα σημαντικό... "Θέλω" μου είχαν γίνει αυτά που ήθελαν οι άλλοι είτε για τους ίδιους είτε για εμένα... Σημασία είχε αυτό στο οποίο την προσέδιδαν οι άλλοι... Ρούχα, έξοδοι, χρήμα... Ακόμη και τη συμπεριφορά μου προσάρμοζα στα πρότυπα που οι άλλοι έθεταν για μένα... Ποιον προσπαθούσα να κοροϊδέψω;;; Πρώτο απ'όλους τον εαυτό μου...Εγώ είμαι εγώ!!! Είμαι διαφορετική από όλους τους άλλους...Άρα έχω άλλες ανάγκες, άλλες απαιτήσεις και άλλα όνειρα από αυτούς... Αυτά που ήθελαν οι άλλοι δε θα με έκαναν ποτέ ευτυχισμένη... Την στιγμή εκείνη κατάλαβα ότι ο εύκολος δρόμος δεν είναι πάντα ο καλύτερος... Τα εμπόδια μας βοηθάνε να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, ποια είναι τα όριά μας, τι μας αρέσει και τι όχι, τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε... Εξάλλου ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς... Νομίζω λοιπόν ότι είμαι πια σε έναν καλό δρόμο... Μέρα με τη μέρα με γνωρίζω όλο και πιο καλά... Συνεχώς βλέπω ένα μεγαλύτερο μέρος από το δάσος της ζωής μου... Και νιώθω ότι μοιάζω όλο και περισσότερο στα πρότυπά μου... Ζω την κάθε μέρα... Δεν την προσπερνάω... Το σημαντικότερο απ'όλα τελικά είναι ότι κάθε μέρα γίνομαι καλύτερη, πιο δυνατή, πιο ελεύθερη, πιο ευτυχισμένη...

                                                     http://sites.google.com/site/learnaboutaids/

Όποιος θέλει τα πολλά… Στο τέλος εκτιμάει τα λίγα…

 Όταν ήμουν μικρή είχα μάθει να έχω τα πάντα… Κλαιγόμουν λίγο και οι γονείς μου μου έπαιρναν ό,τι τους ζητούσα… Είχα μάθει με τα πολλά… Νόμιζα ότι ήμουν μια μικρή πριγκίπισσα… Καθώς μεγάλωνα λοιπόν είχα την νοοτροπία ότι όποιος έχει πολλά υλικά αγαθά είναι ευτυχισμένος… Και ζητούσα…  Ζητούσα όλο και περισσότερα… Και θύμωνα αν καμιά φορά δεν μου έπαιρναν κάτι… Νόμιζα ότι δεν μου το έπαιρναν επειδή δεν με αγαπούσαν… Επειδή δεν ήθελαν να  είμαι ευτυχισμένη… Το έβλεπα σαν τιμωρία… Και προσπαθούσα με κάθε τρόπο να αποκτήσω αυτό που ήθελα… Παιδάκι ήμουν… Δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο περίπλοκος και δύσκολος είναι ο κόσμος των μεγάλων… Και η αλήθεια είναι ότι δεν προσπαθούσα και τόσο να το καταλάβω… Όταν έχεις μάθει στα εύκολα, ποιος ο λόγος να παιδεύεσαι??? Μεγάλωσα όμως… Η συνειδητοποίηση ήρθε ταυτόχρονα με την ανεξαρτητοποίηση και το ξεκίνημα της φοιτητικής μου ζωής… Αρχικά νόμιζα ότι η φοιτητική ζωή είναι τάβλι, καφές, ξενύχτια, ψώνια και ατέλειωτες βόλτες… Ναι, στα όνειρα μου ίσως…  Τα πράγματα δεν είναι τελικά τόσο εύκολα και απλά… Οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν σηκώνουν υπερβολές… Όταν είσαι φοιτητής, μαζί με τις ελευθερίες αυξάνονται και τα έξοδα… Και όσο μεγάλη θέληση κι αν έχουν οι γονείς να βοηθήσουν και να σου προσφέρουν όλες τις ανέσεις του κόσμου, κάποιες φορές δεν υπάρχει αυτή η  δυνατότητα… Τα τελευταία δύο χρόνια έχει αλλάξει όλη η κοσμοθεωρία μου… Και χαίρομαι πολύ γι αυτό… Έχω ωριμάσει… Έχω μάθει να εκτιμάω όσα έχω… Και τελικά φοιτητική ζωή είναι να μαζεύεσαι με τους φίλους σου σε σπίτια, να μαγειρεύετε, να παίζετε τάβλι, να μιλάτε για όλα και για τίποτα, να πίνετε και να κοιμάστε ο ένας πάνω στον άλλο σε ένα δωμάτιο 5x5!!!!! Και όταν τύχει να βγείτε να περνάτε ακόμα καλύτερα, γιατί  είναι κάτι ξεχωριστό… Κάτι που δεν κάνετε κάθε μέρα… Φοιτητική ζωή είναι οι πλάκες στην σχολή…  Η βαρεμάρα κατά την διάρκεια του μαθήματος… Το να βρίσκεσαι σε ένα μέρος χωρίς κανέναν απολύτως λόγο… Απλά και μόνο επειδή μπορείς… Και επειδή πολλές φορές δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις… Φοιτητική ζωή είναι η νοσταλγία που νιώθεις κάθε καλοκαίρι… Και ο ενθουσιασμός και η χαρά όταν γυρίζεις επιτέλους πίσω… Ζωή γενικά είναι ο κόσμος σου… Οι άνθρωποι που σε αγαπάνε… Η οικογένειά σου… Οι φίλοι σου… Το σπίτι σου… Τα πράγματα που κάνεις για να γεμίσεις τον χρόνο σου… Τα όνειρά σου… Οι επιλογές σου… Τα λάθη σου… Ακόμα και η δουλειά σου… Τα συναισθήματα που  σου προκαλούν όλα τα παραπάνω… Όταν έχεις αυτά είσαι πραγματικά ευτυχισμένος… Δεν χρειάζεσαι πολλά πράγματα… Ούτε πολλά λεφτά… Ίσα ίσα… Μπορείς να είσαι πολύ πιο ευτυχισμένος αν είσαι γεμάτος συναισθήματα και εμπειρίες απ ότι αν έχεις τα πάντα και δεν τα εκτιμάς… Χαίρομαι που αν και μόλις 20 χρονών νιώθω γεμάτη… Και δεν με πειράζει που το καλοκαίρι θα δουλεύω και θα κουράζομαι… Μέσα στο πρόγραμμα είναι και αυτό… Είμαι χαρούμενη με όσα έχω…  Γιατί ξέρω ότι θα μπορούσα να έχω πολύ λιγότερα…

Η αξία των φίλων...

Μια ανοιξιάτικη μέρα του Απρίλη έκατσε στο γραφείο της και άνοιξε το ράδιο... Το facebook ανοιχτό, όπως πάντα... Πιο πολύ από συνήθεια πια... Ακόμα κι όταν δεν καθόταν καν στον υπολογιστή, το άφηνε ανοιχτό... Ο ήλιος ήταν τόσο ζεστός εκείνη την μέρα... Λίγο νωρίτερα είχε φτιάξει καφέ... Δεν είχε όμως τίποτα να κάνει... Μόνη της σε ένα δωμάτιο όλη μέρα... Βαριόταν... Έπιασε τα μαλλιά της... Και τα ξανάφησε κάτω... Ήπιε λίγο καφέ... Το ράδιο συνέχιζε να παίζει... It's such a wonderful life... Πόσο υπέροχη είναι όντως η ζωή σκέφτηκε... Ειδικά όταν έχεις ανθρώπους να την μοιράζεσαι... Ανθρώπους που σε κάνουν να χαμογελάς... Που σε καταλαβαίνουν... Που σε στηρίζουν... Που είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι... Που ξέρουν τις ελπίδες σου, τα όνειρα σου, τις φιλοδοξίες σου... Ανθρώπους που αγαπάνε ακόμα και τα ελαττώματα σου... Και που όταν είσαι μαζί τους η ζωή σου αποκτά μεγαλύτερη αξία... Θυμήθηκε τις βόλτες, τα ξενύχτια, τις πλάκες, τις βλακείες, τις ατέλειωτες συζητήσεις για θέματα σοβαρά αλλά και για θέματα ασήμαντα... Έχουν περάσει πολλοί άνθρωποι από την ζωή της... Κάποιοι έφυγαν πολύ γρήγορα... Κάποιοι άλλοι μένουν... Είναι πάντα εκεί... Ακόμα και με αυτούς που χάνεται ανά διαστήματα λόγω απόστασης, όταν βρίσκονται είναι σαν να μην πέρασε δευτερόλεπτο από την τελευταία φορά που τους είδε... Πάντα έχουν τόσα να πουν... Φιλίες σταθερές στο πέρασμα του χρόνου... Φιλίες που δεν αλλοιώνονται από την απόσταση... Πόσο χαίρεται που έχει στην ζωή της τέτοιους ανθρώπους... Γιατί καλοί είναι οι γνωστοί... Λέει καμιά βλακεία και περνάει η ώρα... Περιορίζεται όμως... Δεν νιώθει άνετα... Πάντα ήταν λίγο ντροπαλή... Το ήξερε αυτό της το μειονέκτημα... Δεν την πειράζει πια... Έχει ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να είναι ο εαυτός της, χωρίς να ντρέπεται... Τους αγαπά αυτούς τους ανθρώπους... Τους εκτιμά και θα είναι πάντα εκεί όταν την χρειαστούν... Δεν θυμάται αν τους το έχει πει... Θέλει όμως να το ξέρουν... Θα είναι πάντα εκεί όταν την χρειαστούν... Ό,τι ώρα και να είναι... Όσο μακριά και αν βρίσκεται... As long as there is you τραγουδάει η Timi Yuro... Ο ήλιος άρχισε να δύει... Ο καφές τελείωσε... Σηκώνεται, πιάνει το κινητό της και καλεί τον πρώτο αριθμό... Έχει πολλά να πει... Και πολλούς αριθμούς να καλέσει...

Χθες, σήμερα, αύριο........

Και έτσι ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να αρχίσω να γράφω... Χωρίς να ξέρω ούτε πως θα αρχίσω αλλά ούτε και πως θα τελειώσω... Πόσο μοιάζει τελικά το γράψιμο με την ζωή... Είναι κάποιες μέρες που αρχίζουν υπέροχα... Νομίζεις ότι ζεις σε ένα παραμύθι... Και ξαφνικά γίνεται κάτι και ανατρέπει τα πάντα... Είναι όμως και μέρες που δεν έχεις κουράγιο ούτε να σηκωθείς από το κρεβάτι... Και είναι πάντα εκείνες τις μέρες που γίνεται κάτι τόσο μικρό αλλά ταυτόχρονα τόσο συναρπαστικό και υπέροχο... Κάτι που σε κάνει να νιώθεις ότι κρατάς στα χέρια σου τον κόσμο όλο... Επειδή, όμως, συνήθως αυτό το συναίσθημα είναι σαν το νερό και γλιστράει μέσα από τα χέρια σου, πρέπει να το εκτιμήσεις από την αρχή και να απολαύσεις κάθε δευτερόλεπτο... Γιατί είναι αυτές οι μικρές στιγμές που δίνουν νόημα στην ζωή μας... Είναι κρίμα λοιπόν να τις προσπερνάμε χωρίς να τις ζούμε... Είναι κρίμα να είμαστε απλά θεατές και να παρακολουθούμε την ζωή μας παθητικά... Πρέπει να γίνουμε επιτέλους πρωταγωνιστές της... Μέχρι χθες ήμουν απλά ένας θεατής... Σήμερα πήρα στα χέρια μου ένα σενάριο... Οι σελίδες του είναι άδειες... Το μόνο που γράφει στο εξώφυλλο είναι το όνομα μου... Από αύριο θα αρχίσω να γεμίζω αυτές τις σελίδες... Με γέλιο... Με κλάμα... Μόνη μου... Με παρέα... Με αγάπη... Με πάθος... Με εμπειρίες... Με βλακείες... Με στιγμές γλυκές αλλά και πικρές... Καλές και άσχημες... Με στιγμές ανεκτίμητες...