Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας που είμαστε μπερδεμένοι... Που πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό... Που δε θέλουμε ή δεν μπορούμε να σκεφτούμε... Μας απορροφά η καθημερινότητα, η συνήθεια, τα προβλήματα και κάνουμε τα πάντα μηχανικά... Ξυπνάμε το πρωί, ντυνόμαστε, πάμε στη δουλειά, πάμε στη σχολή, μιλάμε στους γύρω μας τυπικά, επιφανειακά και βιαστικά, γυρίζουμε σπίτι και κοιμόμαστε... Και το επόμενο πρωί ξεκινάμε πάλι απ'την αρχή... Είναι πιο εύκολο έτσι... Πιο ανώδυνο... Βλέπω κάθε μέρα στο δρόμο βιαστικούς ανθρώπους με βλέμμα κενό... Θα μου πεις, φταίει η κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας... Ναι, φταίει... Αλλά τι κάνεις για να την αλλάξεις??? Τι κάνω εγώ??? Τι κάνει ο καθένας μας??? Ξέρουμε ότι δεν πάει άλλο... Ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον αν δεν παλέψουμε γι'αυτό... Ξέρουμε ότι σκύβοντας το κεφάλι τους προκαλούμε να μας ταπεινώσουν ακόμα περισσότερο σαν άτομα αλλά και σαν λαό... Ξέρουμε, ναι... Και μιλάμε... Αλλά τα λόγια απέχουν από τις πράξεις... Απέχουν πολύ... Όλα στο μυαλό μας είναι... Το λέω συνέχεια... Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αρκεί να το πάρουμε απόφαση... Όταν ήμασταν παιδάκια, αν μας έμπαινε κάτι στο μυαλό δεν μπορούσε κανείς να μας το βγάλει... Κάναμε τα πάντα μέχρι να καταφέρουμε να το πραγματοποιήσουμε... Και ήμασταν μια σταλιά μπόμπιρες... Θυμάστε??? Όχι??? Προσπαθήστε λίγο περισσότερο... Καλύτερα τώρα!!! Πώς γίνεται λοιπόν να τα καταφέρναμε τότε αλλά τώρα να δηλώνουμε παραίτηση??? Ναι, έχουμε περισσότερες υποχρεώσεις, ναι, έχουμε πιο πολλά στο κεφάλι μας... Η λίστα με τις δικαιολογίες δεν έχει τελειωμό... Ξέρω, η στιγμή της συνειδητοποίησης είναι πάντα δύσκολη... Όσο πιο νωρίς συνειδητοποιήσουμε όμως ότι αν εμείς δεν κάνουμε κάτι, δε θα το κάνει κανένας άλλος για εμάς, τόσο το καλύτερο... Και έχουμε ήδη αργήσει... Πολύ... Αλλά όπως λέει η παροιμία, κάλλιο αργά παρά ποτέ... Φοβάστε??? Λογικό... Κι εγώ φοβάμαι... Φοβάμαι όμως πολύ περισσότερο το τι θα συμβεί αν δεν κάνουμε κάτι... Προσπαθώ να ονειρευτώ το μέλλον μου, όπως έκανα παλιά, μα δεν μπορώ... Αντί να ονειρεύομαι, αγωνιώ... Αντί να ελπίζω, φοβάμαι... Αντί να βρίσκω κίνητρα για να προχωρήσω, συναντώ εμπόδια... Φταίνε οι άλλοι... Φταίω κι εγώ όμως που δεν τους εναντιώνομαι... Φταίω, αφού έχω γίνει παθητική... Φταίω, αφού σταμάτησα να σκέφτομαι, να προσπαθώ, να αντιστέκομαι... Το συνειδητοποιώ όμως... Και από'δω και πέρα δε θα αρκούμαι στα λόγια... Τα λόγια θα τα κάνω πράξεις... Το χρωστάω στον εαυτό μου και όχι μόνο... Δε θα σας πω ότι φταίτε κι εσείς... Δε μου αρέσει να κατηγορώ... Το αν φταίτε ή όχι το γνωρίζετε πολύ καλά... Αν όμως φταίτε και διαβάζοντας αυτές τις λέξεις το συνειδητοποιείτε, είναι η ώρα να κάνετε κι εσείς κάτι... Ό,τιδήποτε... Όσο μικρό κι αν είναι, είναι καλύτερο από το τίποτα... Αν αρχίσει ο καθένας μας να κάνει κάτι μικρό, στο τέλος όλοι μαζί θα έχουμε καταφέρει κάτι μεγάλο... Ένας καθηγητής μου έλεγε: "Αν όχι τώρα, πότε??? Αν όχι εμείς, ποιοι???"... Τώρα τα λόγια του είναι πιο επίκαιρα από ποτέ... Σκεφτείτε το λοιπόν... Αλλά μη μείνετε στη σκέψη... Προχωρήστε ένα βήμα παραπέρα... Την σκέψη σας κάντε την πράξη...
