Από μικρή είχα μια καλή-κακιά συνήθεια. Σε ό,τι έκανα έβαζα ένα κομμάτι της ψυχής μου. Χάριζα απλόχερα τα κομμάτια μου σε ανθρώπους, πράγματα, καταστάσεις. Αυτό κάνω μέχρι και σήμερα. Και δεν μπορώ να νιώσω ότι όντως έκανα κάτι δίνοντας οτιδήποτε λιγότερο. Στους φίλους, στην οικογένεια, στη σχέση, στη δουλειά μου. Παντού. Μεγάλη παγίδα. Γιατί κάθε τι που δεν πήγαινε καλά έφευγε από τη ζωή μου παίρνοντας μαζί του αυτό το κομμάτι που του είχα χαρίσει. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Ούτε τώρα μετανιώνω. Αλλά σκέφτομαι ότι ίσως έτσι μου μένουν όλο και λιγότερα κομμάτια να δώσω. Και προσπαθώ να κρατήσω τα κομμάτια που έχω δώσει και δεν έχω χάσει ακόμα πρακτικά, με νύχια και με δόντια. Προσπαθώ τόσο πολύ ώστε δεν καταλαβαίνω ότι κάποια από αυτά τα κομμάτια έχουν φύγει ήδη και ότι πια κρατιέμαι από φαντάσματα. Αυτή η ρημάδα η άρνηση καταφέρνει να χώνεται παντού. Και κάπου εδώ έρχεται η συνειδητοποίηση και το μεγάλο δίλημμα. Η στιγμή που ρωτάω τον εαυτό μου αν αξίζει να κρατάω κάτι που έχει ήδη φύγει. Τελικά, καταλαβαίνω έστω και αργά ότι το μόνο που με κρατάει είναι ο φόβος. Γιατί κακά τα ψέματα, έχω μάθει να ζω με έναν συγκεκριμένο τρόπο, με κάποιες συνήθειες, με κάποιους ανθρώπους και δεν είναι εύκολο να ξεκινήσω από την αρχή. Όχι ότι δεν το έχω ξανακάνει, αλλά να, κάθε φορά είναι όλο και πιο δύσκολο. Όχι γιατί αφήνω ανθρώπους και συνήθειες πίσω μου, αλλά επειδή αφήνω μαζί τους κάτι από μένα. Κι όμως, το να εμμένω σε κάτι που πια δεν υφίσταται είναι αυτό που με κρατάει πίσω. Και το πίσω δεν ήταν ποτέ ο στόχος μου. Ούτε το εύκολο. Μπροστά λοιπόν, ευχόμενη αυτοί που μένουν πίσω να εκτιμούν και να προσέχουν τα κομμάτια που τους χάρισα. Για το δικό μου απόθεμα δεν ανησυχώ τόσο. Άλλωστε, όπως λένε και οι φίλοι μου, είμαι μεγάλη ψυχή.
