Όποιος θέλει τα πολλά… Στο τέλος εκτιμάει τα λίγα…

 Όταν ήμουν μικρή είχα μάθει να έχω τα πάντα… Κλαιγόμουν λίγο και οι γονείς μου μου έπαιρναν ό,τι τους ζητούσα… Είχα μάθει με τα πολλά… Νόμιζα ότι ήμουν μια μικρή πριγκίπισσα… Καθώς μεγάλωνα λοιπόν είχα την νοοτροπία ότι όποιος έχει πολλά υλικά αγαθά είναι ευτυχισμένος… Και ζητούσα…  Ζητούσα όλο και περισσότερα… Και θύμωνα αν καμιά φορά δεν μου έπαιρναν κάτι… Νόμιζα ότι δεν μου το έπαιρναν επειδή δεν με αγαπούσαν… Επειδή δεν ήθελαν να  είμαι ευτυχισμένη… Το έβλεπα σαν τιμωρία… Και προσπαθούσα με κάθε τρόπο να αποκτήσω αυτό που ήθελα… Παιδάκι ήμουν… Δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο περίπλοκος και δύσκολος είναι ο κόσμος των μεγάλων… Και η αλήθεια είναι ότι δεν προσπαθούσα και τόσο να το καταλάβω… Όταν έχεις μάθει στα εύκολα, ποιος ο λόγος να παιδεύεσαι??? Μεγάλωσα όμως… Η συνειδητοποίηση ήρθε ταυτόχρονα με την ανεξαρτητοποίηση και το ξεκίνημα της φοιτητικής μου ζωής… Αρχικά νόμιζα ότι η φοιτητική ζωή είναι τάβλι, καφές, ξενύχτια, ψώνια και ατέλειωτες βόλτες… Ναι, στα όνειρα μου ίσως…  Τα πράγματα δεν είναι τελικά τόσο εύκολα και απλά… Οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν σηκώνουν υπερβολές… Όταν είσαι φοιτητής, μαζί με τις ελευθερίες αυξάνονται και τα έξοδα… Και όσο μεγάλη θέληση κι αν έχουν οι γονείς να βοηθήσουν και να σου προσφέρουν όλες τις ανέσεις του κόσμου, κάποιες φορές δεν υπάρχει αυτή η  δυνατότητα… Τα τελευταία δύο χρόνια έχει αλλάξει όλη η κοσμοθεωρία μου… Και χαίρομαι πολύ γι αυτό… Έχω ωριμάσει… Έχω μάθει να εκτιμάω όσα έχω… Και τελικά φοιτητική ζωή είναι να μαζεύεσαι με τους φίλους σου σε σπίτια, να μαγειρεύετε, να παίζετε τάβλι, να μιλάτε για όλα και για τίποτα, να πίνετε και να κοιμάστε ο ένας πάνω στον άλλο σε ένα δωμάτιο 5x5!!!!! Και όταν τύχει να βγείτε να περνάτε ακόμα καλύτερα, γιατί  είναι κάτι ξεχωριστό… Κάτι που δεν κάνετε κάθε μέρα… Φοιτητική ζωή είναι οι πλάκες στην σχολή…  Η βαρεμάρα κατά την διάρκεια του μαθήματος… Το να βρίσκεσαι σε ένα μέρος χωρίς κανέναν απολύτως λόγο… Απλά και μόνο επειδή μπορείς… Και επειδή πολλές φορές δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις… Φοιτητική ζωή είναι η νοσταλγία που νιώθεις κάθε καλοκαίρι… Και ο ενθουσιασμός και η χαρά όταν γυρίζεις επιτέλους πίσω… Ζωή γενικά είναι ο κόσμος σου… Οι άνθρωποι που σε αγαπάνε… Η οικογένειά σου… Οι φίλοι σου… Το σπίτι σου… Τα πράγματα που κάνεις για να γεμίσεις τον χρόνο σου… Τα όνειρά σου… Οι επιλογές σου… Τα λάθη σου… Ακόμα και η δουλειά σου… Τα συναισθήματα που  σου προκαλούν όλα τα παραπάνω… Όταν έχεις αυτά είσαι πραγματικά ευτυχισμένος… Δεν χρειάζεσαι πολλά πράγματα… Ούτε πολλά λεφτά… Ίσα ίσα… Μπορείς να είσαι πολύ πιο ευτυχισμένος αν είσαι γεμάτος συναισθήματα και εμπειρίες απ ότι αν έχεις τα πάντα και δεν τα εκτιμάς… Χαίρομαι που αν και μόλις 20 χρονών νιώθω γεμάτη… Και δεν με πειράζει που το καλοκαίρι θα δουλεύω και θα κουράζομαι… Μέσα στο πρόγραμμα είναι και αυτό… Είμαι χαρούμενη με όσα έχω…  Γιατί ξέρω ότι θα μπορούσα να έχω πολύ λιγότερα…

Η αξία των φίλων...

Μια ανοιξιάτικη μέρα του Απρίλη έκατσε στο γραφείο της και άνοιξε το ράδιο... Το facebook ανοιχτό, όπως πάντα... Πιο πολύ από συνήθεια πια... Ακόμα κι όταν δεν καθόταν καν στον υπολογιστή, το άφηνε ανοιχτό... Ο ήλιος ήταν τόσο ζεστός εκείνη την μέρα... Λίγο νωρίτερα είχε φτιάξει καφέ... Δεν είχε όμως τίποτα να κάνει... Μόνη της σε ένα δωμάτιο όλη μέρα... Βαριόταν... Έπιασε τα μαλλιά της... Και τα ξανάφησε κάτω... Ήπιε λίγο καφέ... Το ράδιο συνέχιζε να παίζει... It's such a wonderful life... Πόσο υπέροχη είναι όντως η ζωή σκέφτηκε... Ειδικά όταν έχεις ανθρώπους να την μοιράζεσαι... Ανθρώπους που σε κάνουν να χαμογελάς... Που σε καταλαβαίνουν... Που σε στηρίζουν... Που είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι... Που ξέρουν τις ελπίδες σου, τα όνειρα σου, τις φιλοδοξίες σου... Ανθρώπους που αγαπάνε ακόμα και τα ελαττώματα σου... Και που όταν είσαι μαζί τους η ζωή σου αποκτά μεγαλύτερη αξία... Θυμήθηκε τις βόλτες, τα ξενύχτια, τις πλάκες, τις βλακείες, τις ατέλειωτες συζητήσεις για θέματα σοβαρά αλλά και για θέματα ασήμαντα... Έχουν περάσει πολλοί άνθρωποι από την ζωή της... Κάποιοι έφυγαν πολύ γρήγορα... Κάποιοι άλλοι μένουν... Είναι πάντα εκεί... Ακόμα και με αυτούς που χάνεται ανά διαστήματα λόγω απόστασης, όταν βρίσκονται είναι σαν να μην πέρασε δευτερόλεπτο από την τελευταία φορά που τους είδε... Πάντα έχουν τόσα να πουν... Φιλίες σταθερές στο πέρασμα του χρόνου... Φιλίες που δεν αλλοιώνονται από την απόσταση... Πόσο χαίρεται που έχει στην ζωή της τέτοιους ανθρώπους... Γιατί καλοί είναι οι γνωστοί... Λέει καμιά βλακεία και περνάει η ώρα... Περιορίζεται όμως... Δεν νιώθει άνετα... Πάντα ήταν λίγο ντροπαλή... Το ήξερε αυτό της το μειονέκτημα... Δεν την πειράζει πια... Έχει ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να είναι ο εαυτός της, χωρίς να ντρέπεται... Τους αγαπά αυτούς τους ανθρώπους... Τους εκτιμά και θα είναι πάντα εκεί όταν την χρειαστούν... Δεν θυμάται αν τους το έχει πει... Θέλει όμως να το ξέρουν... Θα είναι πάντα εκεί όταν την χρειαστούν... Ό,τι ώρα και να είναι... Όσο μακριά και αν βρίσκεται... As long as there is you τραγουδάει η Timi Yuro... Ο ήλιος άρχισε να δύει... Ο καφές τελείωσε... Σηκώνεται, πιάνει το κινητό της και καλεί τον πρώτο αριθμό... Έχει πολλά να πει... Και πολλούς αριθμούς να καλέσει...

Χθες, σήμερα, αύριο........

Και έτσι ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να αρχίσω να γράφω... Χωρίς να ξέρω ούτε πως θα αρχίσω αλλά ούτε και πως θα τελειώσω... Πόσο μοιάζει τελικά το γράψιμο με την ζωή... Είναι κάποιες μέρες που αρχίζουν υπέροχα... Νομίζεις ότι ζεις σε ένα παραμύθι... Και ξαφνικά γίνεται κάτι και ανατρέπει τα πάντα... Είναι όμως και μέρες που δεν έχεις κουράγιο ούτε να σηκωθείς από το κρεβάτι... Και είναι πάντα εκείνες τις μέρες που γίνεται κάτι τόσο μικρό αλλά ταυτόχρονα τόσο συναρπαστικό και υπέροχο... Κάτι που σε κάνει να νιώθεις ότι κρατάς στα χέρια σου τον κόσμο όλο... Επειδή, όμως, συνήθως αυτό το συναίσθημα είναι σαν το νερό και γλιστράει μέσα από τα χέρια σου, πρέπει να το εκτιμήσεις από την αρχή και να απολαύσεις κάθε δευτερόλεπτο... Γιατί είναι αυτές οι μικρές στιγμές που δίνουν νόημα στην ζωή μας... Είναι κρίμα λοιπόν να τις προσπερνάμε χωρίς να τις ζούμε... Είναι κρίμα να είμαστε απλά θεατές και να παρακολουθούμε την ζωή μας παθητικά... Πρέπει να γίνουμε επιτέλους πρωταγωνιστές της... Μέχρι χθες ήμουν απλά ένας θεατής... Σήμερα πήρα στα χέρια μου ένα σενάριο... Οι σελίδες του είναι άδειες... Το μόνο που γράφει στο εξώφυλλο είναι το όνομα μου... Από αύριο θα αρχίσω να γεμίζω αυτές τις σελίδες... Με γέλιο... Με κλάμα... Μόνη μου... Με παρέα... Με αγάπη... Με πάθος... Με εμπειρίες... Με βλακείες... Με στιγμές γλυκές αλλά και πικρές... Καλές και άσχημες... Με στιγμές ανεκτίμητες...