Κρίση... Κρίση στην οικονομία, κρίση στον επαγγελματικό χώρο, κρίση στις διαπροσωπικές σχέσεις, κρίση μέσα στην ίδια την ψυχή μας... Σα να έχουν μπει οι σκέψεις μας σε έναν δαιδαλώδη λαβύρινθο χωρίς να υπάρχει ο μίτος της Αριάδνης για να τις οδηγήσει στην έξοδο... Και όλο περιπλανιούνται εκεί μέσα ανήμπορες να βρουν τόσο αυτό για το οποίο μπήκαν όσο και τον σωτήριο δρόμο που θα τις βγάλει έξω, στο φως... Ταυτόχρονα χάνουν και την γνώση την οποία ήδη έχουν... Μπερδεύονται... Περιπλέκονται... Επηρεάζονται από το σκοτάδι και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν... Κάποιες φορές παραιτούνται... Κάποιες άλλες ξεχνούν τον σκοπό τους... Γίνονται φαντάσματα που αιωρούνται χωρίς λόγο ύπαρξης... Κάποιες άλλες φορές όμως πεισμώνουν και τελικά καταφέρνουν να βρουν αυτό που ψάχνουν και να βγουν από τον λαβύρινθο πιο δυνατές από ποτέ...
Έτσι είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι... Χαμένοι...Σα να βρισκόμαστε σε αδιέξοδο από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε... Μερικοί άνθρωποι φοβούνται να αντιμετωπίσουν την κατάσταση και μένουν άπραγοι... Αφήνονται και δεν αντιδρούν... Όπως αφήνεται ένα φύλλο στον άνεμο... Ο άνεμος όμως άλλες φορές είναι δροσερό αεράκι και άλλες άγριος τυφώνας... Η παράδοση και η αδράνεια λοιπόν δεν είναι η λύση... Πολλοί άνθρωποι είναι μπερδεμένοι... Έχουν ξεχάσει τα πραγματικά "θέλω" τους και όσα είναι σημαντικά γι'αυτούς... Επηρεάζονται από τη σύγχυση που επικρατεί, υιοθετούν τα "θέλω" των άλλων, χάνουν τον εαυτό τους... Η ζωή τους έχει μετατραπεί σε έναν αδιάκοπο αγώνα για επιβίωση... Κυνηγούν τα χρήματα, τα υλικά αγαθά και βρίσκονται σε συνεχή ανταγωνισμό με τους γύρω τους... Στον αγώνα τους αυτό "κοιτούν το δέντρο και χάνουν το δάσος"... Ευτυχισμένοι άνθρωποι;;; Δεν νομίζω... Κακοκουρδισμένα ρομποτάκια θα τους έλεγα... Υπάρχουν παρόλα αυτά και άνθρωποι που παρά τις δυσκολίες δεν χάνουν την ταυτότητά τους... Δεν επιβιώνουν απλά... ΖΟΥΝ!!! Γνωρίζουν τα προβλήματα αλλά δε συμβιβάζονται με αυτά... Προσπαθούν να βρουν την καλύτερη δυνατή λύση ώστε να είναι ευτυχισμένοι... Δεν καταναλώνονται από τους φόβους τους... Τους ξεπερνούν... Κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο δυνατοί... Αυτοί είναι οι άνθρωποι που στο τέλος της ζωής τους θα μπορούν να πουν ότι ΕΖΗΣΑΝ και να το εννοούν...Αυτοί οι άνθρωποι είναι τα πρότυπά μου!!! Για πολλά χρόνια ανήκα στην πρώτη κατηγορία που περιέγραψα... Δεν αντιδρούσα... Δεχόμουν τα πάντα... Ακολουθούσα το ρεύμα... Πήγαινα όπου με πήγαινε... Συνειδητοποίησα όμως ότι δεν ήμουν ευτυχισμένη... Και μετά μπερδεύτηκα... Δεν ήξερα ή μάλλον δεν ήμουν έτοιμη να ανακαλύψω τα "θέλω" μου, τις ανάγκες μου... Δεν εκτιμούσα ό,τι ήταν για μένα σημαντικό... "Θέλω" μου είχαν γίνει αυτά που ήθελαν οι άλλοι είτε για τους ίδιους είτε για εμένα... Σημασία είχε αυτό στο οποίο την προσέδιδαν οι άλλοι... Ρούχα, έξοδοι, χρήμα... Ακόμη και τη συμπεριφορά μου προσάρμοζα στα πρότυπα που οι άλλοι έθεταν για μένα... Ποιον προσπαθούσα να κοροϊδέψω;;; Πρώτο απ'όλους τον εαυτό μου...Εγώ είμαι εγώ!!! Είμαι διαφορετική από όλους τους άλλους...Άρα έχω άλλες ανάγκες, άλλες απαιτήσεις και άλλα όνειρα από αυτούς... Αυτά που ήθελαν οι άλλοι δε θα με έκαναν ποτέ ευτυχισμένη... Την στιγμή εκείνη κατάλαβα ότι ο εύκολος δρόμος δεν είναι πάντα ο καλύτερος... Τα εμπόδια μας βοηθάνε να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, ποια είναι τα όριά μας, τι μας αρέσει και τι όχι, τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε... Εξάλλου ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς... Νομίζω λοιπόν ότι είμαι πια σε έναν καλό δρόμο... Μέρα με τη μέρα με γνωρίζω όλο και πιο καλά... Συνεχώς βλέπω ένα μεγαλύτερο μέρος από το δάσος της ζωής μου... Και νιώθω ότι μοιάζω όλο και περισσότερο στα πρότυπά μου... Ζω την κάθε μέρα... Δεν την προσπερνάω... Το σημαντικότερο απ'όλα τελικά είναι ότι κάθε μέρα γίνομαι καλύτερη, πιο δυνατή, πιο ελεύθερη, πιο ευτυχισμένη...
