Να'σαι καλά...

Στρωμένα σεντόνια
δεν έχει ύπνο απόψε για κάποιους το βράδυ
Περνάνε τα χρόνια
κι εγώ με τις ώρες μαθαίνω σημάδι
Λυπάσαι για μένα
που δεν αγαπήθηκα όσο μου αξίζει
Λυπήσου για κείνον
που χάνει μια μάχη και παύει να ελπίζει

Η ελπίδα καλέ μου χωράει σε μια τσέπη
χαρτί που διπλώνει
Οι άνθρωποι τρέμουν μην έρθει μια μέρα
και μείνουνε μόνοι
Μα εγώ δε φοβάμαι, μια θέση κοντά μου
ακόμα κρατάω
Εσένα θυμάμαι, με σένα κοιμάμαι
με `σένα ξυπνάω

Να `σαι καλά στο άγνωστο σύμπαν σου
να `χεις ζωή ευτυχισμένη
Αν με σκεφτείς κοίταξε δίπλα σου
ίσως με δεις κάπου κρυμμένη

Στρωμένοι οι δρόμοι
αν κάποτε νιώσεις πως θες να γυρίσεις
Χρωστάω μια συγγνώμη
που σου `δωσα τόσα προτού τα ζητήσεις
Λυπάσαι για μένα
που δεν αγαπήθηκα όσο μού αξίζει
Λυπήσου για κείνον
που χάνει μια μάχη και δε συνεχίζει

Με πήρες μαζί σου
χωρίς να το ξέρεις στο σπίτι σου μένω
Οι άλλοι θα σβήσουν
Μα εγώ θα `μαι πάντα κεράκι αναμμένο

Νέες εποχές, νέες προτεραιότητες...

Καλώς ή κακώς ζούμε σε μια κοινωνία που συνεχώς εξελίσσεται. Μαζί της κι εμείς. Μαθαίνουμε, κάνουμε νέα πράγματα, δουλεύουμε, έχουμε χόμπι. Κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να επιβιώσουμε αρχικά και να ανελιχθούμε στη συνέχεια. Μέσα σε όλα αυτά έχουμε και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Οικογένεια, φίλοι, κάποιος δεσμός ίσως. Και πρέπει να βρούμε και λίγο χρόνο για ξεκούραση. Αρχίζουμε λοιπόν να βάζουμε προτεραιότητες, ώστε να καταφέρουμε να διαχειριστούμε τον χρόνο μας και να οργανώσουμε τη ζωή μας. Το θέμα είναι ότι οι προτεραιότητες που βάζουμε μας δείχνουν τι είναι πραγματικά σημαντικό για εμάς. Και ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε εκείνη τη στιγμή, στην πορεία γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο. Κάποιοι προσπαθούν απλά να επιβώσουν. Άλλοι είναι καριερίστες και αφιερώνουν το είναι τους στη δουλειά τους. Με τούτα και με εκείνα όμως, και ίσως και με τη βοήθεια του διαδικτύου, το οποίο απασχολεί για πολλές ώρες τους ανθρώπους τα τελευταία χρόνια, έχουν χαθεί οι διαπροσωπικές σχέσεις. Παλιά καθόσουν αν όχι κάθε μέρα τότε σίγουρα τις Κυριακές και έτρωγες με την οικογένειά σου, λέγατε τα νέα σας και περνούσατε ποιοτικό χρόνο μαζί. Έβγαινες με τους φίλους σου και με το αγόρι ή το κορίτσι σου. Όχι, η ψιλοκουβέντα στο τηλέφωνο και στα social media δεν είναι αρκετή για να κρατήσει μια σχέση. Γιατί είναι η εύκολη λύση. Και οι σχέσεις δεν είναι εύκολες. Θέλουν συνεχή προσπάθεια και από τις δύο πλευρές για να είναι γερές και να κρατήσουν.

Αναρωτιέμαι πολύ συχνά πλέον αν όλη αυτή η εξέλιξη μας έχει ωφελήσει τελικά. Και δυστυχώς καταλήγω στο ότι μας έχει "υπνωτίσει", μας έχει αποχαυνώσει, μας έχει κάνει κάνει νωθρούς και απόμακρους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι ήμασταν ανέκαθεν "βολεψάκιδες". Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί "Έλα μωρέ, πού να τρέχω τώρα; Θα πάρω ένα τηλέφωνο. Το ίδιο κάνει." ή "Δεν έγινε και κάτι που δε θα δω σήμερα τους φίλους μου. Θα τα πούμε από το facebook.".  Πας μια βόλτα και βλέπεις παρέες που κάθονται μαζί, δε μιλάνε, αλλά έχουν όλοι από ένα κινητό στο χέρι και "σερφάρουν". Έχει γίνει το internet η νέα μας προτεραιότητα. Το εύκολο, το απλό, αυτό που αν σε ζορίσει θα πατήσεις το x και όλα θα λυθούν. Θα λυθούν;

Ωραία η τεχνολογία, ακόμα πιο ωραία η εξέλιξη, αλλά με ένα μέτρο. Ευτυχισμένος και έξυπνος για μένα είναι πλέον ο άνθρωπος που δεν έχει ξεχάσει τι έχει αληθινή αξία και δεν επαναπαύεται. Ο άνθρωπος που εξελίσσεται χωρίς να ξεχνάει να ζει. Ο άνθρωπος που δεν παραμυθιάζεται από το εικονικό και που μπορεί να ξεχωρίσει και να εκτιμήσει αυτά που μπορούν να τον κάνουν καλύτερο από αυτά που απλά τον καταναλώνουν και τον αφήνουν στάσιμο. Τέλος, ευτυχισμένος και έξυπνος είναι ο άνθρωπος που μπορεί να καταλάβει τις πραγματικές του ανάγκες και να τις διαχωρίσει από τις ανάγκες που θέλουν να του δημιουργήσουν οι άλλοι. Γιατί μόνο έτσι μπορεί κάποιος να καταλάβει τον εαυτό του αρχικά και έπειτα τους γύρω του, να βάλει σωστές προτεραιότητες και να ζήσει χωρίς να χάσει τον εαυτό του ή τους ανθρώπους που τον αγαπάνε.

Τα πάνω κάτω...

"Κοίτα, εγώ, αν μου επιτρέπεις, δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις. Και είναι φορές που αναρωτιέμαι πώς καταφέρνω και κρατιέμαι..."

Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι. Δε φτάνει που ονειρεύονται όταν κοιμούνται... Ονειρεύονται και όταν είναι ξύπνιοι. Και είναι τα όνειρα αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή. Όσο όμορφα κι αν είναι όμως, άλλο τόσο είναι και επικίνδυνα. Ειδικά όταν δεν πραγματοποιούνται. Γιατί όταν έχεις πιστέψει σε ένα όνειρο και έχεις δώσει όλο σου το είναι για να καταφέρεις να το κάνεις αληθινό, δεν μπορείς να δεχτείς ότι όλη σου η προσπάθεια ήταν μάταιη. Τελικά, όταν μπαίνει στη μέση η ζωή και φέρνει τα πάνω κάτω, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μαζέψεις τις δυνάμεις σου (και τα κομμάτια σου κάποιες φορές), να γυρίσεις σελίδα και να βρεις καινούρια όνειρα...

Τα πάντα όλα και τα κοάλα τίποτα;

Πάντα: Πανέμορφες, τεράστιες, ασπρόμαυρες τριχόμπαλες. Δεν έχω γνωρίσει ακόμα κάποιον που να μην του αρέσουν τα πάντα.

Κοάλα: Αυτά μωρέ τα μαρσιποφόρα που ζουν στην Αυστραλία μαζί με τα καγκουρό. Αδιάφορα τουλάχιστον.

Κάπως έτσι έχω στο μυαλό μου και τη διάκριση που κάνουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Κάποιοι είναι πάντα και κάποιοι κοάλα.

 Όχι, δεν είμαι 5. 21,5 είμαι. Κι ας μη μου φαίνεται.

Τα πράγματα είναι απλά. Όπως τα πάντα, κάποιοι άνθρωποι είναι όμορφοι (δε μιλάω μόνο για εξωτερική εμφάνιση), αξιαγάπητοι και τρώνε μπαμπού... εεε, και είναι είδος υπό εξαφάνιση ήθελα να πω!!!Κάποιοι άλλοι είναι σαν τα κοάλα. Ψιλοαδιάφοροι, ψιλοξενερουά, ψιλο-πέρασες-από-δίπλα-μου-και-δε-σε-είδα-καν, που τους ξέρεις μόνο αν έχουν κάποιο γνωστό φίλο, ξάδερφο, κουμπάρο, μπατζανάκη και που έχεις την εντύπωση ότι κατοικούν σε άλλη ήπειρο, αν όχι σε άλλο πλανήτη...

Κάπου ήθελα να καταλήξω όταν ξεκίνησα να γράφω... Α,ναι! Είμαστε λοιπόν σαν τα πάντα και τα κοάλα. Μόνο που οι άνθρωποι-πάντα είναι λίγο πιο τυχεροί καθώς τις περισσότερες φορές έχουν ό,τι θέλουν, τα καταφέρνουν χωρίς να δυσκολεύονται ιδιαίτερα και κάνουν πράγματα που τους γεμίζουν και τους ικανοποιούν. Οι άνθρωποι-κοάλα από την άλλη μοχθούν αρκετά προκειμένου να πετύχουν, συνήθως συμβιβάζονται για πολύ καιρό, αν όχι για πάντα, με καταστάσεις που δεν τους καλύπτουν και προσπαθούν να βρουν την ευτυχία στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή και με τον λάθος τρόπο.

Δεν ξέρω αν, σε αντίθεση με τα ζώα, εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να αλλάξουμε πραγματικά και να καταφέρουμε από ασήμαντα κοάλα να γίνουμε αξιολάτρευτα πάντα. Μπορούμε σίγουρα να καμουφλαριστούμε για κάποιο καιρό. Το θέμα είναι να μην αρκεστούμε στο καμουφλάζ, αλλά να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε όλα τα όρια και τα εμπόδια, να υπερνικήσουμε τους φόβους μας, να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και με αναπτερωμένο ηθικό, στόχους και καινούριες δυνάμεις να μεταμορφωθούμε (θα μπορούσα τώρα που είπα μεταμορφωθούμε να αναλύσω τη θεωρία μου περί sailor moon αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Τέλος πάντων... Μπορεί να βρείτε τις γνώσεις μου για τα πάντα και τα κοάλα ελλιπείς και τις παρομοιάσεις μου παιδιάστικες. Απλά κρατήστε στο μυαλό σας ότι έχω κάνει 2 εξάμηνα Βέλτσο και έχω περάσει και στα 2!!!

Ένα κοάλα που προσπαθεί να γίνει πάντα...
Ε.

Υ.Γ. Αυτά γράφεις όταν σκέφτεσαι στις 5 τα ξημερώματα τι σκατά θα κάνεις τώρα που τελειώνεις τη σχολή.

Μεγάλη ψυχή...

Από μικρή είχα μια καλή-κακιά συνήθεια. Σε ό,τι έκανα έβαζα ένα κομμάτι της ψυχής μου. Χάριζα απλόχερα τα κομμάτια μου σε ανθρώπους, πράγματα, καταστάσεις. Αυτό κάνω μέχρι και σήμερα. Και δεν μπορώ να νιώσω ότι όντως έκανα κάτι δίνοντας οτιδήποτε λιγότερο. Στους φίλους, στην οικογένεια, στη σχέση, στη δουλειά μου. Παντού. Μεγάλη παγίδα. Γιατί κάθε τι που δεν πήγαινε καλά έφευγε από τη ζωή μου παίρνοντας μαζί του αυτό το κομμάτι που του είχα χαρίσει. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Ούτε τώρα μετανιώνω. Αλλά σκέφτομαι ότι ίσως έτσι μου μένουν όλο και λιγότερα κομμάτια να δώσω. Και προσπαθώ να κρατήσω τα κομμάτια που έχω δώσει και δεν έχω χάσει ακόμα πρακτικά, με νύχια και με δόντια. Προσπαθώ τόσο πολύ ώστε δεν καταλαβαίνω ότι κάποια από αυτά τα κομμάτια έχουν φύγει ήδη και ότι πια κρατιέμαι από φαντάσματα. Αυτή η ρημάδα η άρνηση καταφέρνει να χώνεται παντού. Και κάπου εδώ έρχεται η συνειδητοποίηση και το μεγάλο δίλημμα. Η στιγμή που ρωτάω τον εαυτό μου αν αξίζει να κρατάω κάτι που έχει ήδη φύγει. Τελικά, καταλαβαίνω έστω και αργά ότι το μόνο που με κρατάει είναι ο φόβος. Γιατί κακά τα ψέματα, έχω μάθει να ζω με έναν συγκεκριμένο τρόπο, με κάποιες συνήθειες, με κάποιους ανθρώπους και δεν είναι εύκολο να ξεκινήσω από την αρχή. Όχι ότι δεν το έχω ξανακάνει, αλλά να, κάθε φορά είναι όλο και πιο δύσκολο. Όχι γιατί αφήνω ανθρώπους και συνήθειες πίσω μου, αλλά επειδή αφήνω μαζί τους κάτι από μένα. Κι όμως, το να εμμένω σε κάτι που πια δεν υφίσταται είναι αυτό που με κρατάει πίσω. Και το πίσω δεν ήταν ποτέ ο στόχος μου. Ούτε το εύκολο. Μπροστά λοιπόν, ευχόμενη αυτοί που μένουν πίσω να εκτιμούν και να προσέχουν τα κομμάτια που τους χάρισα. Για το δικό μου απόθεμα δεν ανησυχώ τόσο. Άλλωστε, όπως λένε και οι φίλοι μου, είμαι μεγάλη ψυχή.