Ευχαριστώ Ηρώ...

Σήμερα δεν ήμουν ιδιαίτερα καλά. Κάτι η ζέστη, κάτι η εξεταστική, κάτι οι διακοπές που πλησιάζουν και δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν χαίρομαι ή όχι, κάτι η διάθεσή μου που έχει πάει περίπατο και μάλλον έχασε το δρόμο του γυρισμού... Διάφορα τέλος πάντων... Ήρθε λοιπόν η Ηρώ για καφέ... Και μου έμαθε μπιρίμπα (με ξέσκισε η αλήθεια είναι). Μετά με έκραξε. Πολύ... Αφού προσπαθούσε λέγοντας τα όσα να με κάνει να γελάσω. Και είχε και δίκιο (εκείνη την ώρα βέβαια δεν το παραδέχτηκα). Παίξαμε Pictionary από το οποίο παραιτηθήκαμε αρκετά γρήγορα (όταν είπε ότι ο Χριστός άνοιξε στα δύο τη θάλασσα και όχι ο Μωυσής δεν άντεξα) και δέχτηκε επιτέλους να της μάθω κουμ καν. Πριν λίγο μου έστειλε την εικόνα που υπάρχει από πάνω. 

Και χαμογέλασα... 

(Ναι, το ποστ αυτό θυμίζει έκθεση δημοτικού αλλά είναι τόσο χαριτωμένες οι εκθέσεις αυτές, τόσο απλές και γεμάτες νοήματα.)

Mood of the day...

Somewhere over the rainbow
Way up high
And the dreams that you dreamed of
Once in a lullaby
Somewhere over the rainbow
Blue birds fly
And the dreams that you dreamed of
Dreams really do come true ooh ooooh

Someday I'll wish upon a star
Wake up where the clouds are far behind me ee ee eeh
Where trouble melts like lemon drops
High above the chimney top thats where you'll find me oh
Somewhere over the rainbow
Blue birds fly
And the dream that you dare to,why, oh why can't I?

Well I see trees of green and red roses too
I watch them bloom for me and you
And I think to my self
what a wonderful world

Well I see skies of blue, and I see clouds of white
and the brightness of day, I like the dark
And I think to my self
what a wonderful world

The colors of the rainbow so pretty in the sky
Are also on the faces of people passing by
I see friends shaking hands
Singing, "How do you do?"
They're really saying, I...I love you
I hear babies cry and I watch them grow,
They'll learn much more
Than we'll know
And I think to myself
What a wonderful world (w)oohoorld

Someday I'll wish upon a star,
Wake up where the clouds are far behind me
Where trouble melts like lemon drops
High above the chimney top that's where you'll find me
Oh, Somewhere over the rainbow way up high
And the dream that you dare to, why, oh why can't I? I hi
http://www.youtube.com/watch?v=c9KHo9z86rA

Ποια είμαι τελικά;

Τον τελευταίο καιρό περνάω μεγάλο λούκι... Θα μου πεις, ποιος δεν περνάει στις μέρες μας... Δε θα διαφωνήσω... Αλλά αυτό είναι το δικό μου blog και θα σου πω για το δικό μου... Όχι, μην αγχώνεσαι... Δε σκοπεύω να αναλύσω τα προβλήματά μου, ούτε να γκρινιάξω... Έχω πολλούς φίλους για να πρήξω... Εδώ θα καταγράψω τα αποτελέσματα της ποιοτικής έρευνας... Παρασύρθηκα νομίζω... Είναι που μου λείπει η σχολή και που εδώ και μήνες δεν έχω κάνει στην ουσία τίποτα σχετικό με το αντικείμενό μου... *Σημείωση: Το προηγούμενο δεν είναι γκρίνια, είναι δεδομένο...

Κεφάλαιο 1: " Η συνειδητοποίηση"
Ας μπούμε λοιπόν στο κυρίως θέμα... (Θεωρητική κατεύθυνση, δε φταίω...)
Το λούκι που λέγαμε, με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα για τον κόσμο γύρω μου αλλά κυρίως για μένα... Φταίει και η ηλικία μου φαίνεται... Νόμιζα παλιά ότι στα 22 μου θα έχω ένα πτυχίο και μετά όλες οι πόρτες θα ανοίξουν... Διάπλατα... Κάπου εκεί είναι που συνήθως ακούς μια φωνούλα στο δεξί σου αυτί (ή στο αριστερό, δεν είμαι σίγουρη) να σου λέει "Πλανάσαι πλάνην οικτράν¨. Ε λοιπόν, εγώ αυτή τη φωνούλα την αγνόησα επιδεικτιτότατα... Μέγα λάθος... Συνέχισα κοινώς να ταξιδεύω πάνω στο ροζ συννεφάκι μου που ήταν φτιαγμένο από μαλλί της γριάς (χρώματι τι άλλο; ροζ!!!) πάνω από τις χώρες των μαλακών ζαχαρωτών και των ατέλειωτων γλειφιτζουριών (και όχι, αυτό δεν είναι πονηρό υπονοούμενο)... Ο κόσμος, οι άνθρωποι, εγώ, όλα μου φαίνονταν ιδανικά... Η φωνούλα προσπάθησε ξανά και ξανά να με προειδοποιήσει "Πρόσεχε, θα πέσεις, θα χτυπήσεις, θα πληγωθείς, θα πάρεις και κάναν καημενούλη άνθρωπο που δε φταίει παραμάζωμα..."...Αυτή τη φορά τα αυτιά μου είχαν γεμίσει ζαχαρωτά και δεν την άκουσα καν... Και έπεσα... Και χτύπησα... Και πληγώθηκα... Και πήρα κάμποσους καημενούληδες ανθρώπους που δεν έφταιγαν παραμάζωμα...

Και έμαθα... Και συνειδητοποίησα... Και μεγάλωσα... Και έγινα πιο δυνατή... 

Ξύπνησα πριν λίγο και άρχισα να αναρωτιέμαι... Τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια;;; Είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν παλιότερα;;; Έχω αλλάξει άραγε;;; Και αν έχω αλλάξει είναι προς το καλό ή προς το κακό;;; Ναι, ναι, ξέρω, ο καθένας βλέπει τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία και συνήθως εμείς κρίνουμε τον εαυτό μας πιο σκληρά από οποιονδήποτε άλλο... 

Κεφάλαιο 2: "Δε με νοιάζει, μη σε νοιάζει"
Θα παραθέσω τα δεδομένα... Ούτως ή άλλως, όποιος θέλει να με κρίνει θα το κάνει... Ελεύθερα... Εξηγήσεις δε χρωστάω σε κανέναν... Ούτε με νοιάζει η γνώμη όσων δεν είναι σημαντικοί για μένα... Και των σημαντικών την ξέρω ήδη...

Κεφάλαιο 3: "Myself vs I"
Και επειδή αυτό που λέω τα τελευταία χρόνια σε όποιον ζητάει τη συμβουλή μου είναι "Ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις φρόντισε να είναι σύμφωνο με τις δικές σου αρχές, τα δικά σου θέλω, τις δικές σου ηθικές αξίες. Αυτό που θα σε κάνει να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου... Στο κάτω κάτω, με τον εαυτό σου θα περάσεις όλη σου τη ζωή... Σε αυτόν θα δίνεις πάντα αναφορά... Αυτός θα είναι ο πρώτος που θα σε κρίνει... Φρόντισε λοιπόν να παίρνεις τις αποφάσεις εκείνες που το αποτέλεσμά τους θα σε βοηθάει να κοιτάς κάθε πρωί τον εαυτό σου στον καθρέφτη κατάματα και δε θα χρειάζεται ούτε για μια στιγμή να χαμηλώσεις το βλέμμα..." έχω να πω ότι έχω κρατήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτή τη συμβουλή... Όχι ότι δεν έχω κάνει μαλακίες... Ουδείς άσφαλτος που είπε κατά λάθος σωστά και η Άντζελα... Αλλά έχω κάνει (ευτυχώς) τις σωστές μαλακίες... Αυτές που μου έδωσαν πολύ μεγάλα και σημαντικά μαθήματα... Και που δεν τις έχω μετανιώσει... 

Κεφάλαιο 4: "Heart vs Mind"
Θυμάστε τη φωνούλα που σας ανέφερα νωρίτερα;;; Αυτή που οι κοινοί θνητοί αποκαλούν λογική;;; Δεν ξέρω αν είναι τόσο φανερό πια, αλλά εγώ αυτή τη φωνούλα 10 στις 10 φορές την αγνοώ... Μπορεί 9 στις 10 φορές να φταίει που η καρδιά μου είναι μεγαλύτερη από τον εγκέφαλό μου (μη σας μπαίνουν ιδέες, χαζή δεν είμαι... το ότι μπορώ να κάνω ότι είμαι με τεράστια επιτυχία είναι άλλο θέμα...)... Ό,τι κι αν φταίει, εγώ κάνω πάντα αυτό που μου λέει η καρδιά μου... Ή τα νεύρα μου (αυτή η 1 φορά στις 10 που απομένει)... Δεν πα να είναι λάθος, ηλίθιο, άκυρο, να ρίξω τα μούτρα μου μέχρι τα τάρταρα, να γίνω χαλί να με πατήσουν, να κι εγώ δεν ξέρω τι... Αν η καρδιά μου πάρει μια απόφαση, είναι νόμος... Και αν πιστεύει ότι έχω κάνει μαλακία θα με βάλει να κάνω ό,τι χρειαστεί, όσο τρελό κι αν είναι, για να τη διορθώσω... Επίσης, μάλλον επειδή είναι τόσο μεγάλη νιώθει και τόσα πολλά, μεγάλα και γεμάτα συναισθήματα... Οι εκπτώσεις είναι για τα υλικά αγαθά... ΜΟΝΟ!!! Το πρόβλημα (όχι ακριβώς πρόβλημα, αλλά έχει φρικάρει κόσμο αρκετές φορές) είναι ότι αυτά τα συναισθήματα ώρες ώρες γίνονται υπερβολικά μεγάλα... Τόσο που νιώθω ότι δε χωράνε μέσα μου... Και αρχίζω να μοιράζω... Αγάπη, κατάρες... Ανάλογα την περίσταση...

Κεφάλαιο 5: "Εγώ και ο Κόσμος"
Πιστεύω ότι όποιος έρχεται και όποιος φεύγει από τη ζωή μας κάτι παίρνει και κάτι αφήνει... Όλους αυτούς τους ευχαριστώ... Ευχαριστώ όμως ακόμα περισσότερο αυτούς που έρχονται και μένουν... Η οικογένεια και οι φίλοι μου είναι ο άσος στο μανίκι μου... Είναι αυτοί που θα μου πουν πότε κάνω λάθος, πότε κάνω κάτι καλά, που θα με στηρίξουν και θα μου δώσουν κουράγιο όταν το χρειάζομαι, που θα ζητήσουν τη βοήθειά μου όταν τη χρειαστούν, που θα μου ρίξουν μια να συνέλθω, που θα μου μάθουν ότι υπάρχει και άλλος τρόπος να προσεγγίσεις και να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, που θα ακούσουν πραγματικά αυτά που λέω όσο χαζά ή παιδιάστικα και να είναι, που θα μου θυμίσουν γιατί αξίζει να προσπαθώ και να γίνομαι καλύτερη... Και άλλα πολλά... Πάρα πολλά... Ελπίζω αυτά που ανέφερα να σε έκαναν να κατάλαβες τι θέλω να πω...

Κεφάλαιο 6: "Το ποτήρι"
Παίζει να το έχω διαβάσει κάπου αυτό, οπότε δε μου ανήκουν  τα πνευματικά δικαιώματα... Αλλά μου αρέσει και το πιστεύω όσο δεν πάει... Το ποτήρι δεν είναι ποτέ μισοάδειο ή τελείως άδειο... Ότι λείπει από νερό γεμίζει με αέρα... Το ποτήρι είναι πάντα γεμάτο λοιπόν... Και έτσι προσπαθώ να το βλέπω κι εγώ... Ναι, κάποιες φορές είναι δύσκολο... Αλλά εκεί είναι που έρχεται και βοηθάει το ακριβώς από πάνω κεφάλαιο!!! Και όπως λέει και η Ηρώ, ότι γίνεται είναι για καλό!!!

Κεφάλαιο 7: "Βλέπω... Βλέπω..."
Έχω ένα χάρισμα-βάσανο... Είμαι πολύ διορατική, έχω πολύ μεγάλη ενσυναίσθηση και έντονα προαισθήματα... Όταν είναι να γίνει κάτι, το βλέπω να έρχεται... Πριν στρίψει τη γωνία... Ξέρω πότε θα γίνει η μαλακία, πότε κάποιος μου λέει ψέματα, πότε κάποιος δεν είναι καλά... Auto... Οπότε περαστικά σας...

Κεφάλαιο 8: "Extracurricular activities" 
Οφείλω να προειδοποιήσω τον άμαχο πληθυσμό ότι η επιστροφή μου στο σανίδι είναι πλέον θέμα χρόνου... Μετά από χρόνια και κάμποσες αναποδιές, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ!!! 
Σε άλλα νέα, περνάμε τώρα στο καυτό θέμα του RPG!!! Θα μπορούσε να είναι post από μόνο του, αλλά πόσα να γράψω σε μια ημέρα;;; Το RPG (κατά κόσμον Role Playing Game) έχει γίνει η ψυχοθεραπεία μου τα τελευταία 2 χρόνια... Με έχει βοηθήσει να ξεφεύγω από την πραγματικότητα, να σκέφτομαι πολύπλευρα και out of the ordinary, να κατανοώ πολύ περισσότερο άτομα και συμπεριφορές, να φτάσει η φαντασία μου σε άλλο επίπεδο, να τη δω διαφορετικά με λίγα λόγια... ΤΟ ΑΓΑΠΩ!!! 

Κεφάλαιο 9: "Από εδώ και πέρα θα σε φωνάζω ψόφα"
Gaming... Όχι, δε παίζω για τη στρατηγική... Ούτε για την ιστορία... Παίζω κυρίως όταν είμαι κουρασμένη και τσαντισμένη και τους παίρνω όλους παραμάζωμα... Κοινώς ξεσπάω κάνοντας κλίκι κλίκι το ποντίκι... (Πολύ πιο ανέξοδο από το να σπας όλη την προίκα που σου έδωσε η μαμά από τα Χανιά, πιο ασφαλές από το να αρχίσεις να ρίχνεις μπούφλες σε όποιον άτυχο βρεθεί κοντά σου εκείνη την ώρα και πολύ πιο ξεκούραστο...)

Κεφάλαιο 10: "Σπάστε τα όλα, σπάστε τα"
Το παραδέχομαι... Είμαι ατσούμπαλη... Μπορώ να φέρω την καταστροφή με εξαιρετική ευκολία και από μεγάλη απόσταση... Δεν το κάνω επίτηδες, αλήθεια... Απλά συμβαίνει...

Κεφάλαιο 11: "Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;"
Κοίτα να δεις που μεγάλωσα και ακόμα δεν έχω απάντηση σε αυτή την ερώτηση... Θα μπορούσα να πω χέλι (ελίσσομαι, δεν μπορώ να πω), χαμαιλέοντας (και προσαρμόζομαι εύκολα), γάτα (ναι, όλη μέρα αραλίκι και ύπνος), χρυσόψαρο (ξεχνάω πράγματα στα 3''), καμήλα (θυμάμαι όμως τι έκανα όταν ήμουν 4), πουλί (θέλω να ταξιδέψω, να γνωρίσω ανθρώπους, κουλτούρες, να δω μέρη διαφορετικά)... Θα μπορούσα να πω ακόμη γυναίκα καριέρας, σύζυγος, μητέρα... Αυτό που με εκφράζει όμως πιο πολύ απ'όλα είναι "Καλύτερη Έλια"...

Κεφάλαιο 12: "Πετάει ο γάϊδαρος;"
Δεν ξέρω αν πετάει ή όχι... Ξέρω όμως ότι έχει πείσμα... Μεγάλο πείσμα... Πολύ μεγάλο πείσμα... Πάρα πολύ μεγάλο πείσμα... Ε. εγώ με κάποιον μαγικό τρόπο έχω καταφέρει και έχω περισσότερο... Αν θέλω να κάνω κάτι θα το κάνω και αν θέλω να πω κάτι θα το πω ο κόσμος να χαλάσει...

Κεφάλαιο 13: "Στο παρά 5"
Να και κάτι που είναι αρκετά κοινότυπο... Λειτουργώ υπό πίεση... ΜΟΝΟ!!! Αν έχω να κάνω κάτι θα το κάνω πάντα μα πάντα την τελευταία στιγμή... Και θα το κάνω και καλά... Αλλά όταν είμαι χαλαρή απλά θα το αγνοήσω και θα περιμένω να φτάσει η τελευταία στιγμή... (Πρόβλημααα...)

Κεφάλαιο 14: "Άραξε πετσόνι"
Υπάρχουν στιγμές που δε θέλω να κάνω τίποτα... Τίποτα σοβαρό τουλάχιστον... Το μόνο που θέλω είναι να αράξω στο μπαλκόνι, ή να χουχουλιάσω στο κρεβάτι βλέποντας σειρές ή διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο, να πάω σε ένα χαλαρό μαγαζί για καφέ ή κρασί, να χαζολογήσω με την παρέα μου, να κάνω χαλαρά διαδρομές που κάνω τις υπόλοιπες μέρες και αυτή τη φορά να παρατηρήσω τα μαγαζιά που υπάρχουν και που δεν είχα "δει" μέχρι εκείνη τη στιγμή, να παίξω τάβλι και να χάσω και να θέλω κι άλλο, να χωθώ στην μπανιέρα και να ξεχάσω να βγω... Αυτά είναι τα πράγματα που φορτίζουν τις μπαταρίες μου και με ανανεώνουν... Και μου είναι άκρως ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ!!!

Κεφάλαιο 15: "Τάξις και ηθική"
Ψυχαναγκασμός... "Ο ψυχαναγκασμός ή ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΨΔ) όπως είναι η επιστημονική ορολογία, περιλαμβάνεται στην κατηγορία των αγχωδών διαταραχών και είναι η συνθήκη, όπου ένα άτομο παγιδεύεται από μια σειρά επαναληπτικών σκέψεων και συμπεριφορών, προκαλώντας δυσφορία και επηρεάζοντας την καθημερινότητά του."  Τα θέλω όλα σε μια τάξη... Πολύ συγκεκριμένη τάξη... Για την ακρίβεια, τη δική μου συγκεκριμένη τάξη... Και όταν κάτι μου το πειράζεις/μετακινείς/χαλάς εγώ υποφέρω... Και θέλω να το βάλω στη θέση του, αφού πρώτα στο κοπανήσω στο κεφάλι... Έχω πάντα το πρόγραμμά μου στο κεφάλι μου και όπως τα πράγματά μου, έτσι και το τι θα κάνω και πότε πρέπει να έχει μια σειρά... Μου τη δίνει όταν τελευταία στιγμή μου αλλάζουν αυτή τη σειρά... Και θέλω για ακόμα μια φορά να αρχίσω να κοπανάω κεφάλια...

Κεφάλαιο 16: "Παρουσιάστε, αρμ"
Ναι... Χμμμ... Oh well... Σε συνέχεια του προηγούμενου κεφαλαίου έχω να συμπληρώσω τα εξής...  Θέλω να υπάρχει μια βασική ενημέρωση για βασικά πράγματα τύπου "Θα αργήσω", "Θα είμαι εκεί αν χρειαστείς κάτι", "Λέω να περάσω από το σπίτι σου για καφέ",  "Έχω κανονίσει αυτό" κλπ κλπ. Προφανώς δε χρειάζεται να μου λες πότε πήγες στην τουαλέτα, τι έφαγες το μεσημέρι και άλλα τέτοια συμπαθητικά, αλλά λόγω του πανεμορφότατου ψυχαναγκασμού μου (πάρε ένα μειονέκτημα και κάνε το πλεονέκτημα), δε μου αρέσει να βρίσκομαι προ εκπλήξεως... Με χαλάει, με τσατίζει, με κάνει να λέω πράγματα που δε θέλω να πω... Και τις περισσότερες φορές δεν καταφέρνω να συγκρατηθώ... Δε φταίει η πράξη (δεν έκανες κάτι κακό), αλλά μου άλλαξες με κάποιον τρόπο το πρόγραμμα χωρίς προειδοποίηση... Βάλε κράνος... Και ναι, έχεις κάθε δικαίωμα να πεις ότι θέλω να τα ελέγχω όλα κλπ... Σκασίλα μου...

Κεφάλαιο 17: "Νύσταξα" ή αλλιώς "Επίλογος"
Το πρωί δουλεύω και κοιμάμαι όρθια... Ώρα για ύπνο... 

Να'σαι καλά...

Στρωμένα σεντόνια
δεν έχει ύπνο απόψε για κάποιους το βράδυ
Περνάνε τα χρόνια
κι εγώ με τις ώρες μαθαίνω σημάδι
Λυπάσαι για μένα
που δεν αγαπήθηκα όσο μου αξίζει
Λυπήσου για κείνον
που χάνει μια μάχη και παύει να ελπίζει

Η ελπίδα καλέ μου χωράει σε μια τσέπη
χαρτί που διπλώνει
Οι άνθρωποι τρέμουν μην έρθει μια μέρα
και μείνουνε μόνοι
Μα εγώ δε φοβάμαι, μια θέση κοντά μου
ακόμα κρατάω
Εσένα θυμάμαι, με σένα κοιμάμαι
με `σένα ξυπνάω

Να `σαι καλά στο άγνωστο σύμπαν σου
να `χεις ζωή ευτυχισμένη
Αν με σκεφτείς κοίταξε δίπλα σου
ίσως με δεις κάπου κρυμμένη

Στρωμένοι οι δρόμοι
αν κάποτε νιώσεις πως θες να γυρίσεις
Χρωστάω μια συγγνώμη
που σου `δωσα τόσα προτού τα ζητήσεις
Λυπάσαι για μένα
που δεν αγαπήθηκα όσο μού αξίζει
Λυπήσου για κείνον
που χάνει μια μάχη και δε συνεχίζει

Με πήρες μαζί σου
χωρίς να το ξέρεις στο σπίτι σου μένω
Οι άλλοι θα σβήσουν
Μα εγώ θα `μαι πάντα κεράκι αναμμένο

Νέες εποχές, νέες προτεραιότητες...

Καλώς ή κακώς ζούμε σε μια κοινωνία που συνεχώς εξελίσσεται. Μαζί της κι εμείς. Μαθαίνουμε, κάνουμε νέα πράγματα, δουλεύουμε, έχουμε χόμπι. Κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να επιβιώσουμε αρχικά και να ανελιχθούμε στη συνέχεια. Μέσα σε όλα αυτά έχουμε και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Οικογένεια, φίλοι, κάποιος δεσμός ίσως. Και πρέπει να βρούμε και λίγο χρόνο για ξεκούραση. Αρχίζουμε λοιπόν να βάζουμε προτεραιότητες, ώστε να καταφέρουμε να διαχειριστούμε τον χρόνο μας και να οργανώσουμε τη ζωή μας. Το θέμα είναι ότι οι προτεραιότητες που βάζουμε μας δείχνουν τι είναι πραγματικά σημαντικό για εμάς. Και ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε εκείνη τη στιγμή, στην πορεία γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο. Κάποιοι προσπαθούν απλά να επιβώσουν. Άλλοι είναι καριερίστες και αφιερώνουν το είναι τους στη δουλειά τους. Με τούτα και με εκείνα όμως, και ίσως και με τη βοήθεια του διαδικτύου, το οποίο απασχολεί για πολλές ώρες τους ανθρώπους τα τελευταία χρόνια, έχουν χαθεί οι διαπροσωπικές σχέσεις. Παλιά καθόσουν αν όχι κάθε μέρα τότε σίγουρα τις Κυριακές και έτρωγες με την οικογένειά σου, λέγατε τα νέα σας και περνούσατε ποιοτικό χρόνο μαζί. Έβγαινες με τους φίλους σου και με το αγόρι ή το κορίτσι σου. Όχι, η ψιλοκουβέντα στο τηλέφωνο και στα social media δεν είναι αρκετή για να κρατήσει μια σχέση. Γιατί είναι η εύκολη λύση. Και οι σχέσεις δεν είναι εύκολες. Θέλουν συνεχή προσπάθεια και από τις δύο πλευρές για να είναι γερές και να κρατήσουν.

Αναρωτιέμαι πολύ συχνά πλέον αν όλη αυτή η εξέλιξη μας έχει ωφελήσει τελικά. Και δυστυχώς καταλήγω στο ότι μας έχει "υπνωτίσει", μας έχει αποχαυνώσει, μας έχει κάνει κάνει νωθρούς και απόμακρους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι ήμασταν ανέκαθεν "βολεψάκιδες". Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί "Έλα μωρέ, πού να τρέχω τώρα; Θα πάρω ένα τηλέφωνο. Το ίδιο κάνει." ή "Δεν έγινε και κάτι που δε θα δω σήμερα τους φίλους μου. Θα τα πούμε από το facebook.".  Πας μια βόλτα και βλέπεις παρέες που κάθονται μαζί, δε μιλάνε, αλλά έχουν όλοι από ένα κινητό στο χέρι και "σερφάρουν". Έχει γίνει το internet η νέα μας προτεραιότητα. Το εύκολο, το απλό, αυτό που αν σε ζορίσει θα πατήσεις το x και όλα θα λυθούν. Θα λυθούν;

Ωραία η τεχνολογία, ακόμα πιο ωραία η εξέλιξη, αλλά με ένα μέτρο. Ευτυχισμένος και έξυπνος για μένα είναι πλέον ο άνθρωπος που δεν έχει ξεχάσει τι έχει αληθινή αξία και δεν επαναπαύεται. Ο άνθρωπος που εξελίσσεται χωρίς να ξεχνάει να ζει. Ο άνθρωπος που δεν παραμυθιάζεται από το εικονικό και που μπορεί να ξεχωρίσει και να εκτιμήσει αυτά που μπορούν να τον κάνουν καλύτερο από αυτά που απλά τον καταναλώνουν και τον αφήνουν στάσιμο. Τέλος, ευτυχισμένος και έξυπνος είναι ο άνθρωπος που μπορεί να καταλάβει τις πραγματικές του ανάγκες και να τις διαχωρίσει από τις ανάγκες που θέλουν να του δημιουργήσουν οι άλλοι. Γιατί μόνο έτσι μπορεί κάποιος να καταλάβει τον εαυτό του αρχικά και έπειτα τους γύρω του, να βάλει σωστές προτεραιότητες και να ζήσει χωρίς να χάσει τον εαυτό του ή τους ανθρώπους που τον αγαπάνε.

Τα πάνω κάτω...

"Κοίτα, εγώ, αν μου επιτρέπεις, δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις. Και είναι φορές που αναρωτιέμαι πώς καταφέρνω και κρατιέμαι..."

Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι. Δε φτάνει που ονειρεύονται όταν κοιμούνται... Ονειρεύονται και όταν είναι ξύπνιοι. Και είναι τα όνειρα αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή. Όσο όμορφα κι αν είναι όμως, άλλο τόσο είναι και επικίνδυνα. Ειδικά όταν δεν πραγματοποιούνται. Γιατί όταν έχεις πιστέψει σε ένα όνειρο και έχεις δώσει όλο σου το είναι για να καταφέρεις να το κάνεις αληθινό, δεν μπορείς να δεχτείς ότι όλη σου η προσπάθεια ήταν μάταιη. Τελικά, όταν μπαίνει στη μέση η ζωή και φέρνει τα πάνω κάτω, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μαζέψεις τις δυνάμεις σου (και τα κομμάτια σου κάποιες φορές), να γυρίσεις σελίδα και να βρεις καινούρια όνειρα...

Τα πάντα όλα και τα κοάλα τίποτα;

Πάντα: Πανέμορφες, τεράστιες, ασπρόμαυρες τριχόμπαλες. Δεν έχω γνωρίσει ακόμα κάποιον που να μην του αρέσουν τα πάντα.

Κοάλα: Αυτά μωρέ τα μαρσιποφόρα που ζουν στην Αυστραλία μαζί με τα καγκουρό. Αδιάφορα τουλάχιστον.

Κάπως έτσι έχω στο μυαλό μου και τη διάκριση που κάνουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Κάποιοι είναι πάντα και κάποιοι κοάλα.

 Όχι, δεν είμαι 5. 21,5 είμαι. Κι ας μη μου φαίνεται.

Τα πράγματα είναι απλά. Όπως τα πάντα, κάποιοι άνθρωποι είναι όμορφοι (δε μιλάω μόνο για εξωτερική εμφάνιση), αξιαγάπητοι και τρώνε μπαμπού... εεε, και είναι είδος υπό εξαφάνιση ήθελα να πω!!!Κάποιοι άλλοι είναι σαν τα κοάλα. Ψιλοαδιάφοροι, ψιλοξενερουά, ψιλο-πέρασες-από-δίπλα-μου-και-δε-σε-είδα-καν, που τους ξέρεις μόνο αν έχουν κάποιο γνωστό φίλο, ξάδερφο, κουμπάρο, μπατζανάκη και που έχεις την εντύπωση ότι κατοικούν σε άλλη ήπειρο, αν όχι σε άλλο πλανήτη...

Κάπου ήθελα να καταλήξω όταν ξεκίνησα να γράφω... Α,ναι! Είμαστε λοιπόν σαν τα πάντα και τα κοάλα. Μόνο που οι άνθρωποι-πάντα είναι λίγο πιο τυχεροί καθώς τις περισσότερες φορές έχουν ό,τι θέλουν, τα καταφέρνουν χωρίς να δυσκολεύονται ιδιαίτερα και κάνουν πράγματα που τους γεμίζουν και τους ικανοποιούν. Οι άνθρωποι-κοάλα από την άλλη μοχθούν αρκετά προκειμένου να πετύχουν, συνήθως συμβιβάζονται για πολύ καιρό, αν όχι για πάντα, με καταστάσεις που δεν τους καλύπτουν και προσπαθούν να βρουν την ευτυχία στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή και με τον λάθος τρόπο.

Δεν ξέρω αν, σε αντίθεση με τα ζώα, εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να αλλάξουμε πραγματικά και να καταφέρουμε από ασήμαντα κοάλα να γίνουμε αξιολάτρευτα πάντα. Μπορούμε σίγουρα να καμουφλαριστούμε για κάποιο καιρό. Το θέμα είναι να μην αρκεστούμε στο καμουφλάζ, αλλά να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε όλα τα όρια και τα εμπόδια, να υπερνικήσουμε τους φόβους μας, να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και με αναπτερωμένο ηθικό, στόχους και καινούριες δυνάμεις να μεταμορφωθούμε (θα μπορούσα τώρα που είπα μεταμορφωθούμε να αναλύσω τη θεωρία μου περί sailor moon αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Τέλος πάντων... Μπορεί να βρείτε τις γνώσεις μου για τα πάντα και τα κοάλα ελλιπείς και τις παρομοιάσεις μου παιδιάστικες. Απλά κρατήστε στο μυαλό σας ότι έχω κάνει 2 εξάμηνα Βέλτσο και έχω περάσει και στα 2!!!

Ένα κοάλα που προσπαθεί να γίνει πάντα...
Ε.

Υ.Γ. Αυτά γράφεις όταν σκέφτεσαι στις 5 τα ξημερώματα τι σκατά θα κάνεις τώρα που τελειώνεις τη σχολή.