Ποια είμαι τελικά;

Τον τελευταίο καιρό περνάω μεγάλο λούκι... Θα μου πεις, ποιος δεν περνάει στις μέρες μας... Δε θα διαφωνήσω... Αλλά αυτό είναι το δικό μου blog και θα σου πω για το δικό μου... Όχι, μην αγχώνεσαι... Δε σκοπεύω να αναλύσω τα προβλήματά μου, ούτε να γκρινιάξω... Έχω πολλούς φίλους για να πρήξω... Εδώ θα καταγράψω τα αποτελέσματα της ποιοτικής έρευνας... Παρασύρθηκα νομίζω... Είναι που μου λείπει η σχολή και που εδώ και μήνες δεν έχω κάνει στην ουσία τίποτα σχετικό με το αντικείμενό μου... *Σημείωση: Το προηγούμενο δεν είναι γκρίνια, είναι δεδομένο...

Κεφάλαιο 1: " Η συνειδητοποίηση"
Ας μπούμε λοιπόν στο κυρίως θέμα... (Θεωρητική κατεύθυνση, δε φταίω...)
Το λούκι που λέγαμε, με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα για τον κόσμο γύρω μου αλλά κυρίως για μένα... Φταίει και η ηλικία μου φαίνεται... Νόμιζα παλιά ότι στα 22 μου θα έχω ένα πτυχίο και μετά όλες οι πόρτες θα ανοίξουν... Διάπλατα... Κάπου εκεί είναι που συνήθως ακούς μια φωνούλα στο δεξί σου αυτί (ή στο αριστερό, δεν είμαι σίγουρη) να σου λέει "Πλανάσαι πλάνην οικτράν¨. Ε λοιπόν, εγώ αυτή τη φωνούλα την αγνόησα επιδεικτιτότατα... Μέγα λάθος... Συνέχισα κοινώς να ταξιδεύω πάνω στο ροζ συννεφάκι μου που ήταν φτιαγμένο από μαλλί της γριάς (χρώματι τι άλλο; ροζ!!!) πάνω από τις χώρες των μαλακών ζαχαρωτών και των ατέλειωτων γλειφιτζουριών (και όχι, αυτό δεν είναι πονηρό υπονοούμενο)... Ο κόσμος, οι άνθρωποι, εγώ, όλα μου φαίνονταν ιδανικά... Η φωνούλα προσπάθησε ξανά και ξανά να με προειδοποιήσει "Πρόσεχε, θα πέσεις, θα χτυπήσεις, θα πληγωθείς, θα πάρεις και κάναν καημενούλη άνθρωπο που δε φταίει παραμάζωμα..."...Αυτή τη φορά τα αυτιά μου είχαν γεμίσει ζαχαρωτά και δεν την άκουσα καν... Και έπεσα... Και χτύπησα... Και πληγώθηκα... Και πήρα κάμποσους καημενούληδες ανθρώπους που δεν έφταιγαν παραμάζωμα...

Και έμαθα... Και συνειδητοποίησα... Και μεγάλωσα... Και έγινα πιο δυνατή... 

Ξύπνησα πριν λίγο και άρχισα να αναρωτιέμαι... Τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια;;; Είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν παλιότερα;;; Έχω αλλάξει άραγε;;; Και αν έχω αλλάξει είναι προς το καλό ή προς το κακό;;; Ναι, ναι, ξέρω, ο καθένας βλέπει τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία και συνήθως εμείς κρίνουμε τον εαυτό μας πιο σκληρά από οποιονδήποτε άλλο... 

Κεφάλαιο 2: "Δε με νοιάζει, μη σε νοιάζει"
Θα παραθέσω τα δεδομένα... Ούτως ή άλλως, όποιος θέλει να με κρίνει θα το κάνει... Ελεύθερα... Εξηγήσεις δε χρωστάω σε κανέναν... Ούτε με νοιάζει η γνώμη όσων δεν είναι σημαντικοί για μένα... Και των σημαντικών την ξέρω ήδη...

Κεφάλαιο 3: "Myself vs I"
Και επειδή αυτό που λέω τα τελευταία χρόνια σε όποιον ζητάει τη συμβουλή μου είναι "Ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις φρόντισε να είναι σύμφωνο με τις δικές σου αρχές, τα δικά σου θέλω, τις δικές σου ηθικές αξίες. Αυτό που θα σε κάνει να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου... Στο κάτω κάτω, με τον εαυτό σου θα περάσεις όλη σου τη ζωή... Σε αυτόν θα δίνεις πάντα αναφορά... Αυτός θα είναι ο πρώτος που θα σε κρίνει... Φρόντισε λοιπόν να παίρνεις τις αποφάσεις εκείνες που το αποτέλεσμά τους θα σε βοηθάει να κοιτάς κάθε πρωί τον εαυτό σου στον καθρέφτη κατάματα και δε θα χρειάζεται ούτε για μια στιγμή να χαμηλώσεις το βλέμμα..." έχω να πω ότι έχω κρατήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτή τη συμβουλή... Όχι ότι δεν έχω κάνει μαλακίες... Ουδείς άσφαλτος που είπε κατά λάθος σωστά και η Άντζελα... Αλλά έχω κάνει (ευτυχώς) τις σωστές μαλακίες... Αυτές που μου έδωσαν πολύ μεγάλα και σημαντικά μαθήματα... Και που δεν τις έχω μετανιώσει... 

Κεφάλαιο 4: "Heart vs Mind"
Θυμάστε τη φωνούλα που σας ανέφερα νωρίτερα;;; Αυτή που οι κοινοί θνητοί αποκαλούν λογική;;; Δεν ξέρω αν είναι τόσο φανερό πια, αλλά εγώ αυτή τη φωνούλα 10 στις 10 φορές την αγνοώ... Μπορεί 9 στις 10 φορές να φταίει που η καρδιά μου είναι μεγαλύτερη από τον εγκέφαλό μου (μη σας μπαίνουν ιδέες, χαζή δεν είμαι... το ότι μπορώ να κάνω ότι είμαι με τεράστια επιτυχία είναι άλλο θέμα...)... Ό,τι κι αν φταίει, εγώ κάνω πάντα αυτό που μου λέει η καρδιά μου... Ή τα νεύρα μου (αυτή η 1 φορά στις 10 που απομένει)... Δεν πα να είναι λάθος, ηλίθιο, άκυρο, να ρίξω τα μούτρα μου μέχρι τα τάρταρα, να γίνω χαλί να με πατήσουν, να κι εγώ δεν ξέρω τι... Αν η καρδιά μου πάρει μια απόφαση, είναι νόμος... Και αν πιστεύει ότι έχω κάνει μαλακία θα με βάλει να κάνω ό,τι χρειαστεί, όσο τρελό κι αν είναι, για να τη διορθώσω... Επίσης, μάλλον επειδή είναι τόσο μεγάλη νιώθει και τόσα πολλά, μεγάλα και γεμάτα συναισθήματα... Οι εκπτώσεις είναι για τα υλικά αγαθά... ΜΟΝΟ!!! Το πρόβλημα (όχι ακριβώς πρόβλημα, αλλά έχει φρικάρει κόσμο αρκετές φορές) είναι ότι αυτά τα συναισθήματα ώρες ώρες γίνονται υπερβολικά μεγάλα... Τόσο που νιώθω ότι δε χωράνε μέσα μου... Και αρχίζω να μοιράζω... Αγάπη, κατάρες... Ανάλογα την περίσταση...

Κεφάλαιο 5: "Εγώ και ο Κόσμος"
Πιστεύω ότι όποιος έρχεται και όποιος φεύγει από τη ζωή μας κάτι παίρνει και κάτι αφήνει... Όλους αυτούς τους ευχαριστώ... Ευχαριστώ όμως ακόμα περισσότερο αυτούς που έρχονται και μένουν... Η οικογένεια και οι φίλοι μου είναι ο άσος στο μανίκι μου... Είναι αυτοί που θα μου πουν πότε κάνω λάθος, πότε κάνω κάτι καλά, που θα με στηρίξουν και θα μου δώσουν κουράγιο όταν το χρειάζομαι, που θα ζητήσουν τη βοήθειά μου όταν τη χρειαστούν, που θα μου ρίξουν μια να συνέλθω, που θα μου μάθουν ότι υπάρχει και άλλος τρόπος να προσεγγίσεις και να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, που θα ακούσουν πραγματικά αυτά που λέω όσο χαζά ή παιδιάστικα και να είναι, που θα μου θυμίσουν γιατί αξίζει να προσπαθώ και να γίνομαι καλύτερη... Και άλλα πολλά... Πάρα πολλά... Ελπίζω αυτά που ανέφερα να σε έκαναν να κατάλαβες τι θέλω να πω...

Κεφάλαιο 6: "Το ποτήρι"
Παίζει να το έχω διαβάσει κάπου αυτό, οπότε δε μου ανήκουν  τα πνευματικά δικαιώματα... Αλλά μου αρέσει και το πιστεύω όσο δεν πάει... Το ποτήρι δεν είναι ποτέ μισοάδειο ή τελείως άδειο... Ότι λείπει από νερό γεμίζει με αέρα... Το ποτήρι είναι πάντα γεμάτο λοιπόν... Και έτσι προσπαθώ να το βλέπω κι εγώ... Ναι, κάποιες φορές είναι δύσκολο... Αλλά εκεί είναι που έρχεται και βοηθάει το ακριβώς από πάνω κεφάλαιο!!! Και όπως λέει και η Ηρώ, ότι γίνεται είναι για καλό!!!

Κεφάλαιο 7: "Βλέπω... Βλέπω..."
Έχω ένα χάρισμα-βάσανο... Είμαι πολύ διορατική, έχω πολύ μεγάλη ενσυναίσθηση και έντονα προαισθήματα... Όταν είναι να γίνει κάτι, το βλέπω να έρχεται... Πριν στρίψει τη γωνία... Ξέρω πότε θα γίνει η μαλακία, πότε κάποιος μου λέει ψέματα, πότε κάποιος δεν είναι καλά... Auto... Οπότε περαστικά σας...

Κεφάλαιο 8: "Extracurricular activities" 
Οφείλω να προειδοποιήσω τον άμαχο πληθυσμό ότι η επιστροφή μου στο σανίδι είναι πλέον θέμα χρόνου... Μετά από χρόνια και κάμποσες αναποδιές, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ!!! 
Σε άλλα νέα, περνάμε τώρα στο καυτό θέμα του RPG!!! Θα μπορούσε να είναι post από μόνο του, αλλά πόσα να γράψω σε μια ημέρα;;; Το RPG (κατά κόσμον Role Playing Game) έχει γίνει η ψυχοθεραπεία μου τα τελευταία 2 χρόνια... Με έχει βοηθήσει να ξεφεύγω από την πραγματικότητα, να σκέφτομαι πολύπλευρα και out of the ordinary, να κατανοώ πολύ περισσότερο άτομα και συμπεριφορές, να φτάσει η φαντασία μου σε άλλο επίπεδο, να τη δω διαφορετικά με λίγα λόγια... ΤΟ ΑΓΑΠΩ!!! 

Κεφάλαιο 9: "Από εδώ και πέρα θα σε φωνάζω ψόφα"
Gaming... Όχι, δε παίζω για τη στρατηγική... Ούτε για την ιστορία... Παίζω κυρίως όταν είμαι κουρασμένη και τσαντισμένη και τους παίρνω όλους παραμάζωμα... Κοινώς ξεσπάω κάνοντας κλίκι κλίκι το ποντίκι... (Πολύ πιο ανέξοδο από το να σπας όλη την προίκα που σου έδωσε η μαμά από τα Χανιά, πιο ασφαλές από το να αρχίσεις να ρίχνεις μπούφλες σε όποιον άτυχο βρεθεί κοντά σου εκείνη την ώρα και πολύ πιο ξεκούραστο...)

Κεφάλαιο 10: "Σπάστε τα όλα, σπάστε τα"
Το παραδέχομαι... Είμαι ατσούμπαλη... Μπορώ να φέρω την καταστροφή με εξαιρετική ευκολία και από μεγάλη απόσταση... Δεν το κάνω επίτηδες, αλήθεια... Απλά συμβαίνει...

Κεφάλαιο 11: "Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;"
Κοίτα να δεις που μεγάλωσα και ακόμα δεν έχω απάντηση σε αυτή την ερώτηση... Θα μπορούσα να πω χέλι (ελίσσομαι, δεν μπορώ να πω), χαμαιλέοντας (και προσαρμόζομαι εύκολα), γάτα (ναι, όλη μέρα αραλίκι και ύπνος), χρυσόψαρο (ξεχνάω πράγματα στα 3''), καμήλα (θυμάμαι όμως τι έκανα όταν ήμουν 4), πουλί (θέλω να ταξιδέψω, να γνωρίσω ανθρώπους, κουλτούρες, να δω μέρη διαφορετικά)... Θα μπορούσα να πω ακόμη γυναίκα καριέρας, σύζυγος, μητέρα... Αυτό που με εκφράζει όμως πιο πολύ απ'όλα είναι "Καλύτερη Έλια"...

Κεφάλαιο 12: "Πετάει ο γάϊδαρος;"
Δεν ξέρω αν πετάει ή όχι... Ξέρω όμως ότι έχει πείσμα... Μεγάλο πείσμα... Πολύ μεγάλο πείσμα... Πάρα πολύ μεγάλο πείσμα... Ε. εγώ με κάποιον μαγικό τρόπο έχω καταφέρει και έχω περισσότερο... Αν θέλω να κάνω κάτι θα το κάνω και αν θέλω να πω κάτι θα το πω ο κόσμος να χαλάσει...

Κεφάλαιο 13: "Στο παρά 5"
Να και κάτι που είναι αρκετά κοινότυπο... Λειτουργώ υπό πίεση... ΜΟΝΟ!!! Αν έχω να κάνω κάτι θα το κάνω πάντα μα πάντα την τελευταία στιγμή... Και θα το κάνω και καλά... Αλλά όταν είμαι χαλαρή απλά θα το αγνοήσω και θα περιμένω να φτάσει η τελευταία στιγμή... (Πρόβλημααα...)

Κεφάλαιο 14: "Άραξε πετσόνι"
Υπάρχουν στιγμές που δε θέλω να κάνω τίποτα... Τίποτα σοβαρό τουλάχιστον... Το μόνο που θέλω είναι να αράξω στο μπαλκόνι, ή να χουχουλιάσω στο κρεβάτι βλέποντας σειρές ή διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο, να πάω σε ένα χαλαρό μαγαζί για καφέ ή κρασί, να χαζολογήσω με την παρέα μου, να κάνω χαλαρά διαδρομές που κάνω τις υπόλοιπες μέρες και αυτή τη φορά να παρατηρήσω τα μαγαζιά που υπάρχουν και που δεν είχα "δει" μέχρι εκείνη τη στιγμή, να παίξω τάβλι και να χάσω και να θέλω κι άλλο, να χωθώ στην μπανιέρα και να ξεχάσω να βγω... Αυτά είναι τα πράγματα που φορτίζουν τις μπαταρίες μου και με ανανεώνουν... Και μου είναι άκρως ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ!!!

Κεφάλαιο 15: "Τάξις και ηθική"
Ψυχαναγκασμός... "Ο ψυχαναγκασμός ή ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΨΔ) όπως είναι η επιστημονική ορολογία, περιλαμβάνεται στην κατηγορία των αγχωδών διαταραχών και είναι η συνθήκη, όπου ένα άτομο παγιδεύεται από μια σειρά επαναληπτικών σκέψεων και συμπεριφορών, προκαλώντας δυσφορία και επηρεάζοντας την καθημερινότητά του."  Τα θέλω όλα σε μια τάξη... Πολύ συγκεκριμένη τάξη... Για την ακρίβεια, τη δική μου συγκεκριμένη τάξη... Και όταν κάτι μου το πειράζεις/μετακινείς/χαλάς εγώ υποφέρω... Και θέλω να το βάλω στη θέση του, αφού πρώτα στο κοπανήσω στο κεφάλι... Έχω πάντα το πρόγραμμά μου στο κεφάλι μου και όπως τα πράγματά μου, έτσι και το τι θα κάνω και πότε πρέπει να έχει μια σειρά... Μου τη δίνει όταν τελευταία στιγμή μου αλλάζουν αυτή τη σειρά... Και θέλω για ακόμα μια φορά να αρχίσω να κοπανάω κεφάλια...

Κεφάλαιο 16: "Παρουσιάστε, αρμ"
Ναι... Χμμμ... Oh well... Σε συνέχεια του προηγούμενου κεφαλαίου έχω να συμπληρώσω τα εξής...  Θέλω να υπάρχει μια βασική ενημέρωση για βασικά πράγματα τύπου "Θα αργήσω", "Θα είμαι εκεί αν χρειαστείς κάτι", "Λέω να περάσω από το σπίτι σου για καφέ",  "Έχω κανονίσει αυτό" κλπ κλπ. Προφανώς δε χρειάζεται να μου λες πότε πήγες στην τουαλέτα, τι έφαγες το μεσημέρι και άλλα τέτοια συμπαθητικά, αλλά λόγω του πανεμορφότατου ψυχαναγκασμού μου (πάρε ένα μειονέκτημα και κάνε το πλεονέκτημα), δε μου αρέσει να βρίσκομαι προ εκπλήξεως... Με χαλάει, με τσατίζει, με κάνει να λέω πράγματα που δε θέλω να πω... Και τις περισσότερες φορές δεν καταφέρνω να συγκρατηθώ... Δε φταίει η πράξη (δεν έκανες κάτι κακό), αλλά μου άλλαξες με κάποιον τρόπο το πρόγραμμα χωρίς προειδοποίηση... Βάλε κράνος... Και ναι, έχεις κάθε δικαίωμα να πεις ότι θέλω να τα ελέγχω όλα κλπ... Σκασίλα μου...

Κεφάλαιο 17: "Νύσταξα" ή αλλιώς "Επίλογος"
Το πρωί δουλεύω και κοιμάμαι όρθια... Ώρα για ύπνο...